Heel sterk. Vond ik. Ik houd van ontregelende verhalen, vind het ook altijd fijn als de hoofdrolspeler dingen doet die helemaal niet logisch zijn in het verhaal. Gyllenhaal doet weer een beetje denken aan Donnie Darko: hem overkomen hele rare onwerkelijke dingen maar hij is zelf ook niet helemaal zuiver op de graat. En die tegenstelling voorkomt dat je heel veel sympathie voor hem krijgt, hij is een beetje slachtoffer en hij is een beetje dader. Die tegenstelling is sterk en maakt de film zelfs bij vlagen vermakelijk en gniffelbaar.
Gyllenhaal is Davis Mitchell, doet iets in de financiële wereld in het bedrijf van zijn schoonvader. Niet met veel overtuiging, maar hij doet het. Alles verandert als zijn vrouw omkomt bij een auto-ongeluk. Hij zit ernaast en verwijt zichzelf dat hun laatste momenten samen die van een woordenwisseling waren.
Aanvankelijk lijkt hij zich iets teveel te vermannen, niemand verwacht hem al weer zo snel op het werk als hij doet. Maar er blijkt toch iets geknakt: hij overdenkt zijn relatie, hij overdenkt zijn baan en hij overdenkt zijn leven. Alles glipt door zijn vingers, alles gaat kapot. En juist dat laatste, dat lucht hem op. Hij kan alleen zichzelf hervinden als alles wat hij had stuk is gemaakt. Dat is dus de piepende wc-deur op zijn werk, dat is de computer op zijn bureau en later is dat zelfs het designhuis waarin hij met zijn vrouw samenleefde.
Hij focust zich op klachtbrieven naar een apparatenfirma, omdat hun automaat niet de consumptie levert waarvoor hij betaalt. Het contact met de dame van de klantenservice wordt zijn nieuwe focus: na wat telefoongesprekken ontmoeten ze elkaar in het echte leven. Zij heeft een verfrissend andere kijk op het leven dan de mensen waarmee hij zich eerder omringde. Zij, en vooral haar zoontje van een jaar of 12, 13. Hij ontspant, hij begint met de totale vernietiging van zijn onware persoonlijkheid van weleer.
Met oa: Jake Gyllenhaal, Naomi Watts en Chris Cooper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten