Indrukwekkend. Zonder meer.
Natuurlijk werken films over ziekte altijd, natuurlijk pakken ze de kijker bij de keel maar bij mij is er daar wel een onderscheid of men de grens van pathos ruim overschrijdt. Bij films waar de subtiliteit of de verstilling de overhand heeft, zit ik geboeider te kijken dan bij "lange halen, gauw thuis"-titels.
Deze valt zonder meer in de subtiele groep in te delen. Laat dat maar aan Julienne Moore over, een topactrice die alles kan. Ze kan zwaar over the top spelen, maar ze kan ook met ingetogenheid en vertwijfeling de teloorgang van een personage weergeven.
Alice (natuurlijk) is hoogleraar in de linguïstiek. Een hyperintelligente vrouw die met haar lezingen en colleges moeiteloos mensen overtuigt van de weelde van taalgebruik. Ze is gevierd, ze wordt aanbeden. En terecht: ze doet het allemaal: carrière en gezin, relatie en werk worden allemaal moeiteloos met elkaar verweven. De ene piek na de andere.
Totdat: ze tijdens een van die lezingen niet meer op bepaalde woorden kan komen. Ze hapert. Zelf merkt ze de kortsluiting heviger dan haar toehoorders, maar ze is gewaarschuwd. Het sluipt. Het nadert.
Als ze tijdens een hardloopronde verdwaalt in de omgeving waar ze woont en werkt, is de boot aan. Ze bezoekt een specialist en die is onthutsend eerlijk: het kán Alzheimer zijn. Hoewel ze er veel te jong voor is, neemt de specialist toch het zekere voor het onzekere en onderwerpt haar aan een reeks scans. Alice licht eerst haar man in die - zelf medicus - er niets van gelooft. Totdat hij meegaat naar een consult. De kinderen worden op de hoogte gebracht en langzamerhand neemt iedereen zijn stellingen in: hoe vangen we mama op? Hoe erfelijk is het? Hoe snel gaat het? Hoe houden we de waardigheid in tact?
Het verval is onherroepelijk, de ontreddering binnen de familie ook. Maar die wordt wel op mooi ingetogen wijze in beeld gebracht. De wanhoop straalt eenieder uit de ogen. Wanhoop die afgewisseld wordt met trots op wie deze vrouw ooit was, waar nog bepaalde glimpsen van doorheen schijnen. Prachtig gefilmd, prachtig gespeeld. Indrukwekkend. Uiteraard ga je thuis de discussie aan: wat zou jij doen als deze afschuwelijke situatie zich voordoet? Hoe zou je ingrijpen, hoe zou je zorgen?
Met oa Julienne Moore, Alec Baldwin, Kristin Stewart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten