Ik moest het even opzoeken, maar weet nu dat "Parched" uitgedroogd betekent. Dat komt aardig overeen met wat de drie a vier hoofdroldames in deze film uitstralen: als er niet snel iets verandert aan hun leven, drogen ze uit en zullen ze sterven van geestelijke armoede.
Op het platteland van India wonen zij, waar zelfs in de tijd van mobieltjes en schotelantennes nog steeds een onoverkomelijk verschil heerst tussen mannen- en vrouwenrechten. De vrouwen lijden onder het geweld van hun mannen, onder seksuele onvrede (waar de ene in de prostitutie moet werken , wordt de andere door haar man de kamer doorgemept vanwege haar vermeende onvruchtbaarheid), onder gedwongen huwelijken en meer van die zaken die wij een eeuw geleden al geregeld lijken te hebben.
De vrouwen zoeken elkaar op om steun te vinden, onderling zijn ze volledig openhartig. Elk van hen heeft zijn dromen en wensen maar allen voelen zij zich belemmerd door hun echtgenoten en zoons dan wel door de dorpsoudsten die elke verandering wanhopig proberen tegen te houden.
Gaandeweg ontstaat er een milde vorm van rebellie: stuk voor stuk weten de dames een verandering op poten te zetten waardoor ze meer regie nemen over hun eigen leven. Daarbij de mannen in verwondering achterlatend, die worden plots geconfronteerd met hun eigen pathetische ouderwetsheid.
Als je even door de overacting heen kijkt, ontwikkelt de film zich tot een kleurrijke en sensuele vertelling, die aantoont dat ook in het bij vlagen prehistorische India een ontwikkeling van gelijkwaardigheid gaande is. En dat is een pré.
(Nou wij nog, de zaal was gisteren voor 99 procent gevuld met vrouwen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten