Er bestaat in de filmkritiek een verschil tussen "waargebeurd" en 'op waarheid gebaseerd". Als een film het eerstgenoemde predikaat is hij doorgaans vrij nauwgezet gemaakt, de tweede is meer een " zo zou het ook gegaan kunnen zijn". De film die ik gisteren zag is er een van de tweede soort. Maar mij maakt het eigenlijk niet echt uit: ik ben een sukker voor historische drama's en ik vertoon ook zeker tekenen van emotie bij de beslissende momenten in de film. En dan is film goed, wat mij betreft. Als het emotioneert, doet het wat het moet doen. Het neemt je mee op een reis door tijd, afstand en geschiedenis. Om al die redenen heb ik me prima thuis gevoeld bij het bekijken van deze film.
Viceroy's house is - we schrijven 1947 - het huis van de Britse onderkoning in India. In een van de meest roerige periodes van de geschiedenis blijkt de interne problematiek vaak opgelost te worden met een "simpele" opdeling van het land. Ze deden het zo bij na-oorlogs Duitsland, ze deden het bij pre-oorlogs Palestina en ze deden het dus ook zo bij het op de rand van burgeroorlog verkerende India. Kolonialisme kan niet meer, dat is probleem nummer 1. Daarnaast kent India ook op dat moment al de tegenstellingen tussen hindoe's , sikhs en moslims en is er nog eens een gruwelijk segregerend kastesysteem. Viceroy Mountbatten is door de Britten aangewezen om het vertrek zo keurig mogelijk te regelen: einde kolonie, India zijn eigen bestuur en eigen land. Maar intern is de bevolking hopeloos verdeeld. Zolang de knoet erover ging, moesten de verschillende religieuze groeperingen wel samen (vereend tegen de bezetter) maar nu ze iets meer vrijheid voelen, willen ze alles. We volgen Mountbatten en zijn oprecht betrokken vrouw in hun pogingen om het voor iedereen zo aanvaardbaar mogelijk te maken. Gandhi, Nehru en Jinna: ze komen er onderling niet uit.
Terwijl de Britten de koffers vullen, breekt een bloedige burgeroorlog uit met een miljoen slachtoffers tot gevolg.
Het zijdelingse verhaaltje binnen de film dat een hindoeman een moslimmeisje wil huwen, noem ik maar even de lucifer om het vuurtje aan te steken. Een aanmaakhoutje voor een jammerlijk verhaal. Inmiddels gaat India ok, gaat Pakistan redelijk ok, maar er is wat bloed vergoten.
Met; Hugh Bonneville, Gillian Anderson, Michael Gambon , Manish Dayal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten