Ik houd wel van films waarin muziek een, zoniet dé, hoofdrol speelt. Het betrekt me al gauw dieper bij het verhaal als de soundtrack van belang is, als het onderdeel is de interactie tussen de acteurs. Het is bovendien een samenkomen van mijn twee grootste liefhebberijen.
Bij "Baby Driver" kom ik daarin geheel aan mijn trekken. Al vanaf de openingsscene prevel ik mee met de gortdroge klanken van Jon Spencer Blues Explosion. Diens "Bell Bottoms" staat op de iPod van Baby, een jonge Sven Kramer-lookalike die een begenadigd chauffeur is. Ooit vestigde hij zijn reputatie door nachtraces te verspreiden via het web en ongrijpbaar te blijven voor de jagende politie. Hoewel hij verder een kalme jongen is.
Maar dat is gauw over want juist op die stuurmanskunsten-reputatie wordt hij ingelijfd door een misdaadtycoon die hem inzit bij bank- en andere overvallen. Baby moet klaarstaan en door weg te scheuren de buit veilig bij hem brengen. Dat lukt keer op keer, maar alleen als hij de juiste muziek op het juiste moment weet te draaien. Als er iets niet helemaal top gaat, moet er eerst teruggespoeld worden. Hetgeen de pakkans weer vergroot, hetgeen de adrenaline weer opdrijft. Baby rijdt rondjes.
Als zijn schuld aan de maffiabaas bijna is afbetaald, wil hij het criminele wereldje verlaten, het is niet zijn ding. Hij wil alleen maar met dat leuke serveerstertje gaan toeren, de oneindigheid tegemoet.
Maar ja, hij moet toch - onder druk - eerst nog even die laatste klus doen.
Lekker opgepompt tempo in de film, heerlijke muziekkeuzes en her en der wat onderkoelde humor maken dit een prettige film. Achteraf vergeef je de maker zijn zwakke momenten, het pompeuze einde en enkele ongeloofwaardigheden: de algehele indruk is een prettig ontregelende film waarbij je een zwak krijgt voor het goede hart van een jonge misdadiger. "Baby, ooh Baby. I love for you to call me Baby. B-A-B-Y, Baby."
Met : Ansel Elgort, Eiza Gonzalez, Jon Hamm, Kevin Spacey, Lily James
Geen opmerkingen:
Een reactie posten