Ce qui nous lie. De oorspronkelijke Franse titel zegt het eigenlijk nog sterker dan de thans gebruikte: hetgeen ons bindt. Dat is in deze film nog veel meer doorslaggevend dan de terugkeer van Jean.
Na een nogal uit de hand gelopen wereldreis (die uitmondde in een nieuw leven in Australië) keert Jean terug in de wijnstreek waar hij opgegroeid is. De reden van zijn onaangekondigde bezoek is duidelijk: zijn vader is ernstig ziek en hij wil toch nog één keer met hem praten om een en ander te verduidelijken.
Gemengde gevoelens bij zijn achtergebleven broer en zus: uiteraard zijn ze wel blij om hem te zien maar waar was hij toen het erom ging? Toen moeder overleed en begraven werd. toen broer Jeremie trouwde en vader werd en , heel actueel, toen vader te ziek werd om de wijnvelden nog langer succesvol te werken. Jean geeft tekst en uitleg maar het komt maar moeilijk binnen.
Hij weet echter wel een andere manier te vinden om zich weer in de gunsten van zijn familie te brengen: hij pakt volledig aan bij de nieuwe oogst die de familie moet binnenhalen. Er moet strak gepland gewerkt worden om de succeswijnen van de familie ook dit jaar weer gebotteld te krijgen. Zuslief blijkt het meeste inzicht te hebben hoe dat moet, broer Jeremie hinkt ook nog met een been in zijn schoonfamilie, zijn schoonvader is een vervelende wijnconcurrent van het drietal.
Stukje bij beetje leren we wat Jean op zijn wereldreis heeft gedaan en waarom hij uiteindelijk in Australië is blijven hangen: hij blijkt daar zelf wijnboer te zijn en zijn vrouw is achter gebleven om de plantage te runnen. Met hun zoon , overigens. Dat is nog eens een extra verrassing voor de familie, ze blijken ook nog eens oom en tante.
Pa's overlijden brengt nog andere spanningen aan het licht: het is financieel niet allemaal koek en ei en de drie eigenaren moeten gaan beslissen of ze de boel gaan verkopen, of ze dat in onderdelen gaan doen of dat ze het gedrieën proberen te rooien. Het wordt een bereklus, het zet iedereen op scherp maar ze gooien alledrie hun toekomstplannen open op tafel.
Mooi romantisch verfilmd, voorzien van prachtige beelden: Retour en Bourgogne is een heerlijke film om twee uur lang te ondergaan. En inderdaad: als je de zaal verlaat, lust je best wel een glaasje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten