Wat een goede film, dit. Met minimale middelen het maximale vertellen. Wat mij betreft een karrevracht aan maatschappelijke beeldspraak en , goed voor mijn filmhart, uitmuntend acteerwerk. Vooral de kleine Jack overtuigt aan alle kanten, de jonge Jacob Tremblay speelt het fantastisch.
Room is de plek waar de twee hoofdrolspelers leren kennen. Room is ook hun hele wereld. Vier muren rondom een kleine ruimte, die achteraf gesitueerd blijkt in een tuinschuurtje. Die tuin is eigendom van een mafketel die zeven jaar geleden de argeloze Joy belazerde met een hulpvraag en die haar vervolgens ontvoerde. De man blijkt de zaadgever te zijn geweest waaruit het jongetje is geboren en nog altijd komt hij dagelijks even de kamer binnen om de boodschappen te brengen en daarna zijn seksueel gerief te halen.
Die onderdanige situatie krijgt de beide bewoners echter niet klein. Moeder heeft zich vol gestort op het goed houden van de moraal en op het kundig onderwijzen van haar fantasierijke jongetje. Die realiseert zich dat er een "tv-wereld" bestaat naast de wereld die voor hem door de muren begrensd is.
Als het jongetje vijf jaar is geworden, acht moeder hem oud en wijs genoeg om mee te gaan werken aan pogingen om uit te breken. De pogingen slagen niet allemaal, maar er hoeft er ook maar één te lukken.
Eind goed, al goed, zou je denken. Maar een heel sterk deel van de film is dat ie aantoont dat het dan eigenlijk pas begint. Want natuurlijk heeft de wereld een oordeel: men is uiteraard hulpvaardig, medisch worden de beide gegijzelden goed begeleid maar er is meer: er is die buitenwacht die van alles wil weten. Media voorop, maar ook politievragen en de bijzonder beschuldigende blik van Joy's vader richting het jongetje maken dat de twee in eerste instantie weinig vreugde beleven aan hun "vrijheid'. Het lijkt dan ook heel snel opnieuw mis te gaan voor moeder en dochter.
Met: Brie Larson, Jacob Tremblay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten