Somewhere in Palilula op Moviemeter (2,25)
Ik heb het eerder gezegd op dit blog: Balkan-films zijn een genre apart. Dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, blijkt ook uit de respectievelijke ratings van bovenstaande filmdatabases. Moviemeter kent een wat jonger en wellicht zelfs wat lokaler publiek dan het aloude internationale IMDb. De 7,2 van IMDb is bovengemiddeld, de 2,25 van Moviemeter is daar echter onder (of nét op, hoogstens). Kortom: of je vindt het gezever van de bovenste plank, of je loopt er weg mij. En daarin is nu bij mij wat vreemds aan de hand: van deze film heb ik de pointe niet begrepen, in ieder geval vond ik het een oeverloze herhaling van dezelfde quasi-grappen. Ik snakte naar het einde en dat gebeurt me niet al te vaak.
Serafim is een jonge, kersvers afgestudeerde arts. Hij wordt gestationeerd in het afgelegen Palilula, waar de eerbiedwaardige arts Pantelica net overleden is. Serafim gaat in grote schoenen staan, want de oude arts werd breed gerespecteerd.
Serafim zoekt zijn weg in de gynaecologische kliniek, hij wil aan het werk. Het gekke is dat er in het stadje helemaal geen kinderen zijn. Palilula wordt bevolkt door gedesillusioneerde ouderen, allen met een tragisch verleden en/of een drankprobleem. Het enige wat Serafim kan doen is troost bieden, hij doet dat door vooral op te gaan in de feestelijkheden die de bevolking aan de lopende band organiseren. Het is drankgelag voor, banket na, steeds begeleid door de droeve klanken van hun eigen Balkan-muziek.
Er zitten vleugjes Kusturica in, maar daarvoor kent de film te weinig oprechte vreugde. Heel kort zie je een flits van de beeltenis van het echtpaar Ceausecu, wat mij de indruk gaf dat de film eerder een afrekening is met het straffe regime van die tijd. Een ontsnapping derhalve, met alle bijbehorende tragiek.
Met : Aron Dimeny , George Mihaita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten