The year Dolly Parton was my mom op Moviemeter (3,22)
Prettige jeugdfilm waarin - op een lichtkomische manier- meerdere sociale problemen aan bod komen, om uiteindelijk te leiden tot wijze inzichten waar de kijker prima mee uit de voeten kan. Ik had regelmatig een glimlach om de mond, dus het werkte blijkbaar.
Elisabeth zit met zichzelf in de knoop. Meerdere meisjes in haar klas zijn al zover, maar bij haar wil het "groot meisje worden" maar niet lukken: elke dag checkt ze op het toilet of de eerste tekenen van menstrueren (en dus volwassen worden) zich al aantekenen maar nee, niets daarvan. Het maakt haar steeds meer tot een paria in de klas, zelfs bij haar beste vriendinnetje die na deze grote stap voorwaarts ook overstapt naar een andere vriendinnengroep.
Maar dat is nog niet Elisabeth's grootste probleem: na een biologieles over bloedgroepen duikt ze in haar eigen gezinssituatie en ze ontdekt dat ze niet het biologische kind van haar ouders kan zijn: ze is geadopteerd! Haar vertrouwen in haar ouders verdwijnt als sneeuw voor de zon: waarom hebben ze haar hier nooit iets over verteld? Wie is ze eigenlijk, waar komt ze vandaan?
Op haar kamertje draait ze de platen van haar heldin Dolly Parton en het onvermijdelijke gebeurt; in de teksten van de countryzangeres hoort Elisabeth de waarheid over haar eigen afkomst. Dolly móét haar moeder zijn, zo raak zijn de liedjes voor haar. Ze zoekt uit waar ze haar moeder, haar heldin, kan ontmoeten en sluipt het huis uit. Op de fiets naar Dolly!
Met; Julia Sarah Stone, Macha Granon, Rebecca Croll, Gil Bellows
Geen opmerkingen:
Een reactie posten