Spijtbetuiging

Ik heb er spijt van. Dat mag u allen weten.
Het bedroeft mij zeer dat ik in mijn huidige status niet zo activistisch meer ben als in mijn roerige jaren.
Hoewel nooit over de grens van de strafbaarheid gegaan (ik ben meer een mannetje van de publiciteit en de opzet, bovendien is kraken legaal en vergt anti-fasc en -racisme een andere manier van actievoeren), hoewel zélf dus altijd een legale activist had ik wel bewondering voor hen die meer deden dan ik.
Ook ik schreef voor het krakersvakblad Bluf, deed een stuk Hoorn-correspondentie in de Drop-jaren, en ik heb menig vergadering in de Pijp bijgewoond.
Daar al merkte je de waterscheiding: de achter-de-schermen-mennekes als ik werden geconfronteerd met de volop-in-axie-lui. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar grote bewondering voor had en heb: dat je bereid bent om de gevangenis in te gaan om je politieke en maatschappelijke idealen te verwezenlijken. Dat lef had ik dus niet.

En nu kom ik bij de pointe van mijn verhaal: nog steeds vind ik het jammer dat het maatschappelijk geweeklaag over de wettelijkheid van het activisme belangrijker is dan wat er met dat activisme wordt aangetoond!! Dat er nog steeds bekonkelde afspraken zijn tussen hoge ambtenaren en frauduleuze bedrijven, dat gemeentes en overheden zich laten fetêren door bedrijven om zo bouwprojecten er door te jassen, dat bio-industrie onmenselijk en ondierlijke praktijken er op na houdt.

Als het activisme dat niet meer aan het licht kan brengen, dan wordt de nederlander niet meer en echt niets meer dan een levende consument: bek houden en slikken!