30

Volgende week ben ik 30 jaar 18.
30 jaar volwassen en 30 jaar zelfstandig (en bovendien 30 jaar en 2 dagen arbeider).
Tijd voor een tussenbalans.

De start was zwaar: een half jaar geestdodend fabriekswerk, noodzakelijk om een opgelopen schuld in te lossen. Een nieuwe baan trok mij naar Amsterdam, waar ik nog geen drie weken bezig was toen mijn vader overleed. Nog dagelijks spiegel ik me aan zijn rustige maar verstandige levensinzicht, me daarbij beseffend dat ik veel meer van mn moeder heb dan van hem.
Diezelfde moeder verliet het leven nog geen twee jaar later. Net 20: wees! Nog veel meer is zij dagelijks aanwezig in al mijn morele overwegingen: mijn sociale hart is grotendeels door haar gevormd en schenkt mij ontmoetingen en vriendschappen die ik niet had willen missen.

Een nieuwe periode van (over)leven begon: trots ben ik erop dat ik vrienden van die tijd nog steeds zie en spreek, spijtig is dat ik sommigen uit het oog verloren ben (en van heel sommigen vind ik dat juist weer niet erg).
Stormachtig leefde ik, om na stormachtige werk- en levensrelaties me eerst nu te beseffen dat ik op mijn plek zit. Nog nooit was ik zo zeker van de manier waarop ik in het leven sta als nu: mijn lief en ik bezigen een relatie met niet te vermijden leed, maar gelukkig met veel en veel meer lief. We staan sterk, we staan wijs, we staan goed in de schoenen.
Ik voorzie dan ook geen "48 crash", maar veel eerder een nog verdere rijping en veel meer paden van geluk. De volgende 30 jaar worden anders, maar vast niet minder.

"There is a crack, a crack in everything.
That's how the light gets in."