Behoorlijk goede film. Enkele onvolkomenheden in de vorm van een bocht in het verhaal veel te kort afsnijden, maar de pointe van het verhaal komt goed over. Zeer goed. Me dunkt een film die adolescenten zeer kunnen waarderen.
Charlie is een highschool-brugpieper. Strak langs de muren gaan zijn wandelingen van klaslokaal. Ondanks dat hij de antwoorden op de vragen van leraren weet, steekt hij geen vinger op maar schrijft ze op zijn blocnote. Te verlegen, te bang om uit de toon te vallen.
Patrick zit op dezelfde school, maar juist in het eindjaar. Patrick is onbeschroomd, althans ten dele. Hij durft alles: zet leraren voor schut, verkleedt zich voor theatershows en is de clown van het plein. Wat hij niet durft echter, is onverschrokken zeggen dat hij homosexueel is. Dat is blijkbaar nog steeds not done in de 21e eeuw op een Amerikaanse highschool.
Sam is zijn stiefzus, Sam is mooi en onbereikbaar. Althans, voor een brugpieper. Niet , zo wil het verhaal, voor vele andere mannen in en om de school.
Coming-of-age dus, en hoe. Patrick en Charlie ontmoeten elkaar en de jongste wordt onder de vleugels van de oudere ingewijd in schoolfeestjes, blowen, kunst en cultuur en uiteindelijk ook een beetje in de meer opwindende vorm van mond-op-mond-beademing.
Het lijkt crescendo te gaan met Charlie, maar bikkelhard nadert het einde van het schooljaar, het moment dat Patrick en Sam klaar zullen zijn met deze school en zullen verhuizen voor hun studie. Dan breekt er iets.
Mooi gespeeld, zelfs van zij van Harry Potter, maar vooral van hij van "We need to talk about Kevin". Ezra Miller blinkt uit in een uitermate vrije rol.
Tenslotte, voor de fijnproever: prima soundtrack door de film heen. Veel Smiths, beetje L7 , Cracker etcetera en tenslotte een heel bekende onbekende artiest met 2 verschillende ogen en een soort Berlijn-periode. Zuks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten