Matig geacteerde, maar verder zeer boeiende film over de Duitse kant van de verwerking van het oorlogstrauma. Heel anders dan in andere delen van Europa zat bij onze oosterburen de pijn in de gedachte dat werkelijk iedereen die je sprak ook dader geweest kon zijn. In Nederland verdeelde zich het volk in slachtoffers en helden, in Duitsland in schuldigen en onschuldigen. Maar dat duurde wel even..
De film speelt in Frankfurt, 1958. Een jonge ambitieuze officier van justitie wil wel eens spannender dingen doen dan verkeersdelicten en stuit toevallig op een zaak die hem die kans biedt: een kunstenaar uit de stad heeft bij een school een van zijn oude martelaren herkend en probeert dit aan te geven. Johan Radmann, de jonge OM'er, blijkt binnen het hof de gerechtelijk apparaat de enige te zijn die dit verhaal wenst op te pakken. Sterker nog: hij moet veel tegenwerking overwinnen.
Immers, Duitsland zwijgt liever over de schande van de misdaden. Je oom, je buurman, je vader: allemaal stonden ze in WOII voor de keuze om het leger in te gaan of anderszins mee te werken aan de vernietingsmachine. Voor heldendom was weinig ruimte: het front of de kogel.
Langzamerhand ontrafelt hij het verhaal en beginnen de getuigenissen aan de oppervlakte te komen. Het labyrinth wordt doorkruist , de uitgang komt in zicht.
Gebaseerd op ware gebeurtenissen, indringende menselijke verhalen. Dat zijn de pro's van deze film, dat maakt hem belangrijk. Zeker voor Duitsland, schat ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten