Hoewel ik wist dat de boel over the top zou gaan, was dit meer musical dan ik aankan. Extravaganza viert hoogtij in deze film en de collectieve zangscenes leiden mij af. Dat is mijn probleem, dat weet ik, maar het beïnvloedt mijn beoordeling van films als deze. En dat is jammer, want het is wél een dynamisch verhaal. Zo turbulent als het leven van Reginald Dwight Jones, to put it mildly.
Affectieve verwaarlozing is de rode draad in het leven van Reggie: vader is afstandelijk en niet tot enige intimiteit in staat, moeder beklaagt zichzelf over de zwaarte van haar bestaan terwijl ze eigenlijk weinig anders doet dan feesten en de opvoeding van haar zoon aan zijn oma over te laten. Die oma is lief, die oma geeft hem tenminste nog een beetje zelfvertrouwen en helpt hem op weg bij zijn eerste muzieklessen. Al snel blijkt de jongen een enorm talent te hebben : een geweldig gehoor en gevoel voor ritme maken dat hij alles na kan spelen wat ie hoort. Eenmaal tiener stapt de jongen over van klassiek werk naar de eerste schuchtere rock'n'roll akkoorden en -schema's . Het zal zijn leven gaan bepalen.
De film draait om drie belangrijke issues: de moeizame jeugd van Elton (zoals Reggie zich gaat noemen wanneer hij zijn eerste verdiensten in de muziek begint te maken), de ontluikende maar steeds weer verborgen homoseksualiteit en de onvoorwaardelijke vriendschap die ontstaat wanneer Elton tekstschrijver Bernie Taupin ontmoet. Die twee matchen, ze matchen zo goed dat ze decennialang onafscheidelijk zijn. Niet op een seksuele basis (Elton zou graag willen maar Bernie is "straight as fuck") maar wel in de zin dat ze elkaar verstaan en dat ze elkaar dwingen om steeds creatiever en productiever te zijn in hun werk.
Wanneer het balletje eenmaal rolt, schiet de zanger/pianist al snel door tot de toppen van wereldroem, een weelde die hij -gezien zijn afkomst - maar moeilijk kan dragen. Vanaf het begin van de film weten we dat hij worstelt met drank- en drugsproblematiek, we zien het gaandeweg ontstaan. Het onvermogen van Elton om de liefde te vinden die hij zo vaak fraai bezingt, duwt hem naar escapisme: hij vlucht in de drugs, hij zwelgt in de drank: alles om zijn eenzaamheid maar te maskeren. Dát, mensen, dat is het sterke deel van de film. Zeker als je weet dat de echte meneer John de executive producer van deze film is, hij staat toe dat we een slecht beeld van hem voorgeschoteld krijgen. Maar hij zorgt er uiteraard ook voor dat we een loutering te zien krijgen.
Ambivalent gevoel dus voor mij: verhaaltechnisch en acteertechnisch klopt het allemaal zeer goed, maar de musical-aanpak waarin iedereen te pas en te onpas in zingen uitbarst, dat trek ik slecht.
Derhalve: het is aan u , ga het zien.
Met : Taron Egerton, Jamie Bell, Richard Madden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten