Drakerigheid ligt op de loer maar als je daar omheen kijkt, zie je in deze film voornamelijk één groot lichtpunt: het fenomenale acteerwerk van Jessie Buckley is hartverwarmend. Vanaf het begin van de film pakt ze je bij de kladden en sleept je een mallemolen van emoties door. Met humor en zelfspot, maar ook met intens verdriet en hevige twijfel. Eerder zag ik haar al in "Beast" , haar prestaties daarin bleven me bij. In een middelmatige verhaaltje zo schijnen, dan kun je wat.
Rose-Lynn kan vertrekken. Haar celstraf zit erop, het drugsmokkel kan terug de maatschappij in. Schuchter keert ze terug in haar buurtje: we leren al snel dat haar moeder (een uitstekende rol van Julie Walters) voor de kinderen heeft gezorgd tijdens de detentie. We leren ook al snel dat moeder, hoe zorgzaam ook, de levensstijl van haar dochter behoorlijk beu is. Ze hoopt dat dochterlief afstapt van haar leven in kroegen en op podia, dat ze haar droom om het te maken in Nashville achter zich laat en dat ze haar kinderen nu eens zicht op een toekomst gaat bieden.
Rose-Lynn zit in een impasse: zingen is haar lust en haar leven, veel meer dan moeder zijn is dat haar bestemming. Maar ja: geen geld, een slechte trackrecord en nul vooruitzichten. Ze moet ergens een besluit nemen. Dat doet ze. En vervolgens toch weer niet. Of toch?
Het is Brits (meer specifiek: Schots) drama zoals we het kennen: lowlife , kansarm en toch trots ergens voor knokken. Best wel een beetje mijn type film.
Met: Jessie Buckley, Julie Walters, Sophie Okonedo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten