Het was even slikken, maar als je door dat mierzoete kitscherige laagje heen bent, blijft er een reuzeleuke film over. Net als bij "Rocketman" overkwam het mij dat ik afknapte op de musical-aanpak die terloops door de film heen zit gelardeerd. Ik ben daar niet zo van, ik vind het storend en het haalt me weg van de realiteit. Het zal tijdgeest zijn, maar ik vind het afdoen aan het vertellen van het filmverhaal. Want daar is helemaal niets mis mee, de intentie van feelgood wordt kundig overgebracht aan de kijker. Al met al wel een goede voldoende voor mij, maar het had veel beter gekund. (En ik besef terdege dat er veel mensen zijn die dat collectieve zingen en dansen juist geweldig vinden.)
Javed beleeft een ongelukkige jeugd. Zijn Pakistaanse afkomst is niet zozeer het probleem, het probleem is dat ie eigenlijk veel liever Brits wil zijn en dan ook nog eens veel liever in een meer wereldse stad dan het Luton waarin hij opgroeit. Hij trekt veel op met zijn oerBritse vriend Matt, die al een stuk verder is dan hij met het pad van meisjes en feestjes. De autoritaire opvoeding door zijn vader zorgt ervoor dat Javed niets proeft van die leuke dingen die jongens van zijn leeftijd moeten proeven. De adolescent schrijft zijn problemen van zich af: gedichten en songteksten in overvloed.
Op het moment dat alles tegen lijkt te zitten, is daar plots een lichtpuntje: zijn schoolvriend Roops leent hem twee muziekcassettes: beiden van de Amerikaanse zangert Bruce Springsteen.
De luiken slaan open, de wereld wordt verlicht: in de teksten van the Boss herkent Javed de strijd van de kleine jonge man, zoals hij die zelf voert. Er trekt een golf van zelfverzekerdheid over hem heen: hij durft, hij staat op, hij rebelleert (bescheiden hoor) en hij stort zich nog meer op zijn schrijven. Immers: zijn woorden vormen zijn enige way out: alleen door daarin verder te gaan, zal hij de stadsgrenzen van Luton ooit kunnen overschrijden.
Samen met vriendinnetje Eliza bouwt hij aan nieuwe inzichten en uitzichten: met respect voor zijn achtergrond, met respect voor de wereld die wacht maar vooral: met respect voor Bruce Springsteen.
Met : Viveik Kaira, Aaron Pagura, Nell Williams, Kulvinder Ghir. Hayley Atwell
1 opmerking:
Ik heb op een zelfde manier van de film genoten zoals je dat in de recensie treffend omschrijft. Al vond ik het de eerste keer een betere ervaring dan de tweede keer. Mooi om de muziek van Bruce als uitgangspunt te nemen. Feelgood movie en daar is niks mis mee.
Een reactie posten