Er zijn zeker voorbeelden waarbij het gelukt is om een Nederlandse film een internationale uitstraling te geven ( Antoinette Beumer, Martin Koolhoven slaagden daar bijvoorbeeld heel goed in). Bij deze film van Maria Peters (die ik gisteren op tv zag) gaat het echter weer ouderwets houterig. De film speelt in New York, in Berlijn én een beetje in Nederland, maar het ontstijgt nergens het amateurtoneel niveau. En dat is jammer. Want het verhaal is boeiend genoeg.
Jaren 20, vorige eeuw. Jonge vrouw is gek van muziek , maar ziet nergens kans om het te beoefenen. Dit omdat het simpelweg niet gebruikelijk is dat vrouwen piano spelen, laat staan dat vrouwen dirigent willen worden. Willy is echter wél zo'n type en is vastberaden. Ze moet een enorme hoeveelheid weerstand overwinnen, ze neemt de stomste baantjes aan om haar lessen maar te kunnen betalen maar gaandeweg krijgt ze de deur toch op een kiertje. Stukje bij beetje toont ze dat ze niet onterecht zo'n drive heeft, de afkeuring van de jetset en de hogere cultuur ten spijt. Ze klampt de bekende dirigent Mengelberg aan voor een opstapje en met de nodige tegenzin bezorgt hij die haar ook. Een Berlijnse dirigent is bereid haar klaar te stomen voor het echte werk, ze moet daarvoor echter wel het nodige slikken.
Sideline van het verhaal is dat Willy er gaandeweg achterkomt dat ze Willy helemaal niet is: ze is op haar tweede geadopteerd en van Nederland naar New York verhuisd. Een zoektocht naar identiteit én naar passie, er zijn er voor minder door het ijs gezakt.
Met : Christianne de Bruin, Benjamin Wainwright, Scott Turner Schofield
Geen opmerkingen:
Een reactie posten