E stato la mano di Dio op IMDb (7,8)
The Hand of God op Moviemeter (3,62)
Edelkitsch. Maar dan wel van het beste soort, van de hand van de meester. Sorrentino kan bij mij niet veel fout doen sinds "La Grande Bellezza". Een man van het grote gebaar, van nodeloze visuele zijsprongen die het verhaal niet helpen maar de kijker wel overtuigen dat ie in een film zit. Heerlijk vind ik het. Op en top Italiaans ook, maar daar ben ik van.
De film is een vertelling uit Sorrentino's eigen jeugd en vertelt ons het verhaal waaróm hij uiteindelijk films is gaan maken. Grofweg is de film opgedeeld in twee delen, waarin vooral het eerste deel een lyrisch en overdadig mozaïek is van klassieke Italiaanse opgewondenheid. Ogenschijnlijk lijkt het hem overal te ontsporen maar dan heb je buiten de waard gerekend.
In het eerste deel leren we de gehele familie van hoofdpersoon Fabietto kennen: zijn ouders, die elkaar na al die jaren nog steeds nafluiten. Zijn broer, die lanterfant en simpelweg van het leven wil genieten. Zijn zus, die we de gehele film niet zien omdat ze altijd in de badkamer of op het toilet zit. Zijn ooms, neven en vooral zijn pronte tante Patrizia, een bloedmooie stoot waar kleine Fabio zijn ogen niet vanaf kan houden. Ze doet het erom, ze geilt haar kleine neefje met vreugde op..
Wanneer er iets onherroepelijks en dramatisch gebeurt in de familie stappen we over naar het tweede deel. Fabietto weet dat ie op een kruispunt staat om iets met zijn leven te gaan doen. Kiest hij voor de louche vriend die in de smokkelwaar zit, kiest hij voor dat mooie toneelmeisje? Kiest hij hetzelfde pad als zijn lichtzinnige broer of gaat ie voor de grote kunsten? Als hij dat laatste wil, dan zal hij de parel die de stad Napels is achter zich moeten laten. Hij komt maar moeilijk tot zijn keuze. Gelukkig is er altijd Diego Maradona, die het lot een beetje stuurt.
Met : Filippo Scotti, Toni Servillo, Teresa Saponangelo, Luisa Ranieri
Geen opmerkingen:
Een reactie posten