Green Border op Moviemeter (3,50)
Ik kon de slaap maar moeilijk vatten gisteravond, er spookte te veel door mijn hoofd. Een film kijken die een gitzwarte weergave is van onze huidige maatschappij, een waar ik bovendien voor mijn werk ook mee te maken heb: het stemt niet vrolijk. Het duurde lang voordat regisseur Holland een streepje licht door de film heen liet schijnen, want geen verhaal is zo zwaar en zwart of er zijn wel lichtpuntjes in te vinden. Ik ben er nog niet uit of ik deze film nu ga aanraden aan mijn collega's (want JA, het is zeer zeker een goede film) of dat ik ze deze pijnlijke tocht bespaar.
Terug naar begin 2021: we maken kennis met een opgeluchte groep Syrische en Afghaanse vluchtelingen. Van alle kanten (familieleden, politiek, mensensmokkelaars) hebben ze de informatie gekregen dat de makkelijkste vluchtroute naar Europa die via Wit-Rusland is. Landen in Minsk, daarna met een busje naar de grens alwaar je midden in de nacht door een uitgebreide bosstrook al in Polen aankomt. En Polen, dat is Europa. Men is amper op de hoogte van de Dublin-regeling, hun doelen liggen veel vaker verderop, in Duitsland of Zweden.
Wat ze niet weten (maar waar ze snel achter zullen komen) is dat de Belarus-dictator Loekasjenko hen gebruikt om het Westen te sarren: met satanisch plezier stelt hij steeds zijn grenzen open (prikkeldraad opzij, gaat u maar) waarna de kansarme vluchtelingen aan Poolse zijde tegen agressieve grensbewaking oplopen. Een grensbewaking die hyperstrenge opdrachten heeft gekregen en die middels pushbacks en transporten terug naar de Wit-Russische border alle mensenrechten met voeten treedt. De mensen zijn een speelbal geworden tussen Poetin-trekpoppen en strenge EU-anti-asielpolitici. Het is mensonterend om naar te kijken, wat zijn we als mensheid toch ver afgegleden. Humaan gedrag is ver, heel ver te zoeken, de grenswachten doen immers ook maar wat ze opgedragen wordt.
Net als je denkt dat je het allemaal niet meer trekt, al dat gif in onze maatschappij, brengt de regisseur enige verlichting: zoals altijd in tijden van crisis zijn er immers ook mensen die helpen. Jonge activisten die bereid zijn hun ziel en zaligheid te leggen in het verlenen van steun en medische verzorging. Daarnaast zijn er uiteraard ook mensen van wie het activisme niet direct afstraalt maar die wel gaandeweg betrokken raken bij de hulpverlening: mensen die in de grensstreek wonen, grenswachten die een oogje dichtknijpen. Het gebeurt gelukkig ook, want zonder deze onverwachte hulpverleners zijn we als mensheid reddeloos verloren. Mensen in nood, daar moet je wat voor doen, die moet je helpen. En terwijl dit gebeurde, was daar plots de Oekraïne-oorlog.
Met: Jalel Altawil, Maja Ostaszewska, Behi Djanati Atai, Tomasz Wlosok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten