De films van Woody Allen lijken wel altijd ergens aan te moeten lijden. Zat ie in de periode van "Annie Hall" en "Manhatton" volop in het psychologiserende geneuzel, en in de tussenperiode aan muzikale en quasi-artistieke opdringerigheid, zijn laatste films lijden aan een heerlijke nietszeggendheid.
Geloof niets van de verhalen dat hij met Blue Jasmine een aanval op de actualiteit van de financiële wereld wil maken. Woody doet niet zo aan statements, heb ik het idee.
Aan humor doet hij wel, aan immer mislukkende romantiek doet ie ook nog steeds. En aan een prettig onderhoudend verhaal vertellen, doet ik ook. En dat laatste: daar gaat het allemaal om. Ik verliet blij de zaal, had me vermaakt maar weet zeker dat ik deze film vergeten ben zodra de nieuwe Allen-film zich aandient.
Middle-aged vrouw landt in San Francisco, ze is op weg naar haar adoptiefzus. Haar verschijning is -letterlijk - schijn. De Chanel-couture en de Vuitton-koffers zijn het laatste dat ze heeft weten te redden van haar luxe leventje. Haar man, die "iets' deed met financiën, is ontmaskerd als bedrieger en heeft zich in de gevangenis van het leven beroofd.
Ze zoekt dus onderdak bij haar zuster, een overduidelijk lowlife-dame die van vriend naar vriend fladdert en zich net aan staande houdt in een rommelig appartementje. Daar heeft ze ook nog eens de zorg voor twee kinderen, het gaat allemaal niet vanzelf.
U voelt al aan wat Woody Allen met deze tegenstelling gaat doen: wie van deze twee is nou eigenlijk echt geslaagd in het leven? En wie van deze twee is nou eigenlijk echt gelukkig? En kun je voor het (on)geluk geboren zijn of is het leven inderdaad maakbaar?
Allen speelt er knap mee, de zaal grinnikte wat af door de herkenbare dialogen. En man o man, wat speelt Cate Blanchett iedereen van het doek. Zij is ijzersterk als de hypernerveuze, zwaar geplaagde maar ook strontverwende nouveau riche-dame. Ze draagt de film, die je alleen om die reden al straffeloos kunt gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten