Te leven in de wrange werkelijkheid van het paradijs van regisseur Ulrich Seidl, het kan geen pretje zijn. Zijn "geloof, hoop en liefde" trilogie kenmerkt zich door een net niet veroordelende kijk op de maatschappij die we geworden zijn. In deel 1 bezong hij de liefde van oudere Europese vrouwen voor mooie Afrikaanse mannen, in deel 2 bespiegelde hij het doorgeschoten geloof van een vrouw die doet alsof de ontzuiling nimmer heeft plaatsgevonden.
In het derde deel draait het om dochter Melanie. Haar moeder komt de gehele film niet in beeld, die is immers op mannenjacht in Kenia (deel 1). Melanie wordt door haar strenggelovige tante (deel 2) naar een jeugdkamp gebracht: een zomer lang gaat ze proberen af te vallen, door middel van gedisciplineerde begeleiding en veel beweging.
Melanie is 13, is maagd en met dat laatste vormt ze een uitzondering op de meisjes die bij haar op de kamer zitten. Gesprekken gaan dan ook over de teleurstellende eerste liefdes, Melanie zelf denkt nooit zo ver te komen en walgt er zelfs een beetje van.
Totdat ze een aantal keren op controle is geweest bij de bedrijfsarts van het kamp. Een lieve, niet onaantrekkelijke man van middelbare leeftijd: stukje bij beetje schuift Melanie haar scrupules aan de kant en begint een schema van avances op te bouwen.
Met de grootst mogelijke moeite weerstaat de man deze pogingen, maar het heeft wel tot gevolg dat de obsessie langzamerhand kantelt. Waar zij begon, is hij gaandeweg steeds meer in de ban.
Bij vlagen wordt je naar van de sfeer die Seidl neerzet, maar ik beken eerlijk dat ik dat juist schitterend vind. Desolater wordt het niet , in die lange lege gangen van dat kamp. Eenzamer wordt het niet, in dat ondanks alles optimistische meisjesbrein. Beschaafder wordt het niet , in de remmingen die de arts zichzelf net aan weet op te leggen.
Prachtfilm!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten