Film zoals film bedoeld is, wat mij betreft. Vertel een verhaal , al dan niet waargebeurd. Maak gebruik van beperkte ruimte. Laat het script, laat de taal het werk doen. Verlang van je hoofdrolspelers dat ze acteren. Acteren dat het van het scherm afdruipt, zo intens moet de rol zijn. Dat men in de zaal meevoelt met de twijfel dan wel de bravoure van de acteur.
Ik heb intens genoten van deze film. Gewoon, binnen de anderhalf uur. Dat mag dan ook, als het maar overkomt.
1944. Warschau is net vernietigd. Parijs staat eenzelfde lot te wachten nu de oprukkende geallieerden de door de Duitsers bezette stad naderen. Generaal Dietrich von Choltitz bereidt zich op zijn hotelkamer voor om de bevelen te geven om de hele stad te laten exploderen.
Alle bruggen, het Louvre, de poten van de Eiffeltoren, de Arc de Triomphe: alle belangrijke gebouwen van de stad zijn omgord met explosieven. Op het bevel van de generaal ontploft de stad, zal de Seine vervolgens overstromen en sterft het leeuwendeel van de anderhalf miljoen inwoners.
Plots staat er een man in de hotelkamer. Hij blijkt Zweeds, hij blijkt diplomaat met een voorliefde voor Parijs. Hij begint op de generaal in te praten. Zacht en vriendelijk, edoch masserend genoeg om de generaal geïrriteerd zijn weerwoord te ontlokken. Een diplomatiek spel ontspint zich, sterk lijdend onder een race tegen de klok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten