2014 was voor mij - en waarschijnlijk alleen voor mij- het jaar van Richard Linklater. Ik zag maar liefst vijf films van de man, waaronder mijn nummer 1 van het jaar. Getriggerd door het principe van "Boyhood" bekeek ik ook zijn Before-trilogie, die volgens dezelfde realtime-analogie is gemaakt.
Dit was deel 3, we zijn negen jaar verder. De acteurs ook ja, die zijn met de tijd meegegroeid. Na hun vorige ontmoeting in Parijs zijn ze alsnog voor elkaar gevallen , nu zitten ze met een tweeling en een dagelijks leven opgescheept dat ze maar moeizaam op elkaar krijgen afgestemd.
Tijdens een vakantie in Griekenland komt alles eruit: de stress, de gemiste kansen , de jaloezie en het wantrouwen. Maar ook de terechte keuze om aan elkaar te blijven hangen na die ene trein-ontmoeting 18 jaar geleden.
De film toont de strijd die ontwikkelde mensen nu eenmaal voeren met het maken van keuzes. Het "could've been" is niet van de lucht, dromen zijn er nog volop maar ook is er veel omzien in verwondering. En dat wordt opnieuw echt bijzonder knap in beeld gebracht door Linklater's "eigen "acteurs Ethan Hawke en Julie Delpy.
De film start met enige omwegen maar het gesprek van de twee onderweg naar het liefdeshotel voor een avondje allen is intens. En intens goed. Het gesprek houdt niet meer op, hier zit alles in. Bewondering, twijfel, geilheid, ruzie, afhankelijkheid én onafhankelijkheid. Werkelijk: dit einde is schitterend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten