Waar het precies in de film zat , weet ik niet meer maar dat het er was, dat is zeker. Het omslagpunt.
Ergens veranderde de film van een traditioneel drukdoende Italiaan in een intrigerend menselijk pamflet. In een toonzetting van menselijke waarden en, vooral, menselijke waarde.
Hoeveel is een mens waard? Het is de kernvraag van deze film. Mag de rijke eigenaar van een beleggingsmaatschappij alle financiële gronden onder het bestaan van een ander gezin weggrissen, louter omdat dat gezinnetje ook wil ontvluchten aan het krabbende bestaan en denkt een grote slag te kunnen slaan? Mag diezelfde krabbelaar vervallen tot afpersing respectievelijk verraad van een ander om zijn eigen bestaan alsnog te kunnen redden? Kan een mensenleven worden afgekocht met een somma van berekende waarden in levensgenot, nog te verdienen centjes, x euro per vriendschap etcetera?
Dat is het ijzersterke aan deze film. Een film die begint als een kakafonie van mediterrane drukdoenerij maar steeds dieper in het hoofd kruipt, met de bedoeling je moraal steeds meer te testen.
Kern van het verhaal: tobbend makelaartje denkt groot geld binnen te halen als hij bij de schoonvader van zijn dochter geld belegt. Geld dat hij eigenlijk niet heeft, geld dat uiteraard ook als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ondertussen is hun omgeving in rep en roer omdat er een fietser is aangereden en de automobilist is doorgereden. Alle seinen wijzen op de zoon van de rijke belegger, het blijkt diens auto te zijn. Maar wie zat er achter het stuur?
Een machinatie van manipulatie en bedrog komt op gang, met ieders doel om het eigen blazoen van smetten vrij te houden.
Sterk, echt sterk. Oscarkandidaat voor beste buitenlandse film. Ik weet nog niet precies wat de concurrentie daarvoor is, maar deze is er goed genoeg voor.
1 opmerking:
Ik vond het een aardige tv-film, goed gemaakt, redelijk geacteerd, originele manier van vertellen, onduidelijk abrupt en enigszins lelijk einde. Geen oscar waardig. Maar dat zijn andere oscarwinnaars ook niet altijd.
Een reactie posten