Onmogelijk verhaal. On mo ge lijk. Maar daarom zo mooi vervlochten.
We schrijven 1919, het jaar direct na het eindigen van de Eerste Wereldoorlog.We bevinden ons in Duitsland, alwaar in een klein dorpje de wonden van de nederlaag worden gelikt. Vaders en moeders rouwen om hun verloren zonen, maar beseffen terdege dat ze zelf degenen zijn geweest die hun kinderen ten oorlog hebben gestuurd. Jonge vrouwen rouwen om het verlies van hun aanstaanden, de verloofden met wie ze een heel ander leven in gedachten hadden. De boel is stuk. Zoveel is duidelijk.
Anna is een mooie jonge vrouw die inwoont bij wat haar schoonouders hadden moeten worden. Dagelijks wandelt ze naar het dorpskerkhof om het graf te verzorgen van haar Frantz. Plots wordt dat ritueel verstoord als ze er bloemen ziet liggen waarvan ze zeker weet dat zij die daar niet geplaatst heeft. Na het nodige schaduwwerk ontdekt ze dat de bloemen gelegd zijn door een (aantrekkelijke) jongeman. Ze komt in contact en het blijkt een Fransman te zijn. Een Fransman! Juist de aartsvijand van de oorlog, juist een mogelijk veroorzaker van de dood van haar man staat aan hetzelfde graf te rouwen als zij doet.
Er volgen gesprekken, er volgen bekentenissen waar ik hier even niet over moet uitwijden omdat dat teveel zou sturen in de manier waarop u naar de film gaat kijken. En dat zou zonde zijn, want het script is doorwrocht.
Sterk visuele film, dat is Ozon wel toevertrouwd. Niet dat er heel veel gebeurt maar toch zegt de veelzijde regisseur in deze twee uur een heleboel. Ik zou m gaan zien als ik u was.
Met: Pierre Niney en Paula Beer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten