Het zal geen makkelijk ventje zijn, die Xavier Dolan. 27 jaar oud en al een filmisch oeuvre dat staat als een huis. Na het fabuleuze "Mommy" pakt hij nu opnieuw uit met een verhaal dat bol staat van de agressie. Louter verbale agressie, dat wel, maar de kijker zit continu te wachten op het moment dat het mis gaat. Dat is razend knap, als een regisseur je een verhaal weet in te trekken, als je in de zaal bereid bent om acteurs ter verantwoording te roepen dan wel tot actie over te halen. Manipulatief gefilmd, dus. En dat is een prestatie.
Het verhaal is eigenlijk simpel. Louis heeft een ziekte onder de leden waarvan hij niet meer zal genezen. Zijn turbulente leven heeft hem dit bezorgd. Voor het eerst in meer dan 10 jaar gaat hij naar huis, om de familie op de hoogte te brengen. Daar komt het echter steeds maar niet van.
Ten eerste niet omdat de verwijten van de familie niet van de lucht zijn. Waarom heeft hij zo lang niets van zich laten horen? Was zijn elitaire schrijversleventje dan zoveel beter dan hun geploeter? Is hij niet geïnteresseerd in de kinderen van zijn broer? Waarom heeft hij eigenlijk zijn schoonzus nog nooit ontmoet? En waar was hij toen zijn jonge zusje opgroeide?
Stuk voor stuk vragen die gesteld worden maar door de bedeesde Louis amper beantwoord kunnen worden. Steeds is er een nieuwe interruptie, steeds is er verbolgenheid en zijn er verwijten. De situatie staat dermate op spanning dat Louis tijdens de lunch voortdurend zijn mededeling uitstelt. Waar is hij bang voor?
Prachtig spannend gespeeld. Vincent Cassel blinkt uit als de miskende etterbak, de passief agressieve broer. En ook Marion Cotillard neemt zich voor je in door haar onderdanige gedrag, ze lijdt onder de tirannie van haar verbaal giftige man. De film is explosief. Om niks. Echt om niks.
Met : Gaspard Ulliel, Vincent Cassel, Marion Cotillard, Lea Seaydoux
Geen opmerkingen:
Een reactie posten