Deze film is, ondanks de soms te ver doorgevoerde hipheid en meligheid, met geen mogelijkheid slecht te noemen. Daarvoor kent ie teveel diepgang. Hoewel het begint als een highschoolkomedie ontpopt de film zich langzaam tot een sociaal coming-of-age drama waar je als kijker wel degelijk ingezogen wordt. En dat is knap.
Greg is een atypische Amerikaanse puber. Hij overleeft op highschool door met alle verschillende subculturen net voldoende binding te hebben om niet ergens buiten te vallen. Hij kan overweg met de gothic jongeren maar ook met de nerds. Met behendigheid overleeft hij zo zijn schooljaren , zonder van zichzelf overtuigd te zijn dat ie bink is, begeerlijk is of op een of andere manier in het oog springt. Hij redt het, en dat is voor hem voldoende. In zijn vrije tijd leeft hij zich met vriendje Earl uit in het maken van filmparodieën, waarin ze hun eigen tienervisie geven op de klassieke cinema.
Alles verandert als Greg door zijn moeder wordt gevraagd om contact op te nemen met Rachel. Bij Rachel is leukemie geconstateerd en Greg wordt door mams in die richting gedirigeerd: neem eens contact op , bezoek haar eens, doe eens iets constructiefs.
Onder dwang start Greg een reeks bezoekjes die, goh verrassend, gaandeweg uitmonden in een goed contact. Leuke gesprekken hebben ze, Greg maakt de lijdensweg van het meisje beter te dragen door zijn olijke aanwezigheid. Dat gaat wel vervolgens wel ten koste van zijn schoolresultaten: als het met Rachel langzamerhand minder gaat, weet Greg geen enthousiasme meer op te brengen voor de schoolbanken. Alles is relatief, immers.
Het kan niet lang zo doorgaan: waar hij aan de ene kant goed doet , ontmoet Greg aan de andere kant weerstand. Zelfs zijn beste vriendje Earl ziet hem veranderen. Hoe kan worden voorkomen dat Greg het vertrouwen in de mensheid verliiest?
Zoals gezegd, mijn aanvankelijke scepsis zakte langzamerhand weg. Het werd serieus een film, het werd een serieuze film. Boeiend.
Met : Thomas Mann, RJ Cyler, Olivia Cooke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten