Nummer en noemer #5

Echo & The Bunnymen- The Cutter

Gelukkig zorgt een randomizer af en toe ook voor prettigere verrassingen. Uitstappend op perron 2 van Cs klonken opeens de krasse gitaarklanken van Echo & the bunnymen. Prachtnummer "The Cutter" vrolijkte mijn gemoed weer wat op.
Onverwijld gingen mijn gedachten naar die ene avond in 1983.
De band had net "Porcupine" uitgebracht, de titel als hommage naar het fabuleuze kapsel van zanger Ian McCulloch. Paradiso had ze geboekt voor een dubbelconcert. Broer F., zijn toenmalige lief en ik hadden kaartjes voor de vroege voorstelling, althans wat toen nog vroeg was: half tien ongeveer.
Op ongeveer rij twee maakten we een geweldige set mee, waarbij de heldere gitaarklanken zo mogelijk overtroffen werden door de galmende uithalen van "Mac".
Enkele toegiften, weg was-de-Echo.
Wat te doen? Zo onder de indruk waren wij, dat we door de zijdeur naar buiten liepen en bij de voordeur meteen weer aanklopten voor kaartjes voor het nachtconcert.
Gelukt! We mochten alvast een leeg paradiso in, waar we een voetbalmatch met achtergelaten bierbekertjes hielden.
Omstreeks 01.00 uur kwam Mac weer op! Met een warm "Hello Amsterdam" begroette hij het publiek. Zijn ogen speurden over de koppen en bleven, op rij 2, rustten op ons. "He, heb ik een deja-vu?", zo straalde hij uit. "Die stonden er net toch ook al?" zo leek hij te zeggen. Met een glimlach en een lieve knik zei hij "Hi" in onze richting, om vervolgens meteen de opening erin te rammen.
Prachtig, we voelden ons vereerd...

PS: Anderhalf jaar geleden zag ik een reunieconcert van ze. Jammer was dat Mac zichtbaar zo verzopen en verrookt is dat ie zich 80 % van het concert moest inhouden en pas op het eind met zijn klassieke galm-uithalen-zang begon.
Ik eindigde alsnog in tranen met mijn linkerarm om -jawel, hij ook weer- broer F. en mijn rechterarm om mijn lief. "Ocean rain", zijn prijsnummer uit 1984, bracht me voor de zoveelste keer tot janken.