Gisteren een van de vele fouten in mijn leven ten dele goedgemaakt: ik zag en hoorde live gespeeld de nummers van mijn favo-band ever. Echter: niet door de band zelf, maar door een tribute band.
De band zelf is al bijna 30 jaar ter ziele, maar kwam weer tot leven in een avond die mij een heerlijke time-lap gaf. opeens was ik weer dat (magere!) onzekere jongetje die vol in de doemwave dook omdat die muziek precies vertelde wat ik voelde. Alles deed ik zo ongeveer voor het eerst (en de rest was ik in ieder geval nog niet bedreven in).
Dierbaren ontvielen mij, ik ging het huis uit, ik ging werken, ik ging achter de muziek en de liefde aan, ik zocht het geluk. En zeker in het begin ging dat van "au!".
Joy Division was daarbij van grote grote steun en toen ik gisteren de verrassend strakke band Closer to Curtis het nog steeds verpletterende "Twenty four hours" hoorde spelen wist ik het zeker.
Op 19 januari 1980 al, maakte ik een van de grootste fouten in mijn leven. Ik verkoos de drukte van het organiseren van mijn 1e grote verhuizing boven het live aanschouwen van Joy Division. Hoe kon ik weten dat er nooit een tweede concert zou komen?
Gisteren was het voor mij 19 januari 1980.
2 opmerkingen:
Tja als je alles van te voren weet.....! Dan kan je met een kwartje de wereld rond zei men vroeger.
Gisteren was het voor mij 19 januari 1980, en? Hoe was het om terug in de tijd te gaan?
japem
dat schrijf ik nou juist op. dat was lekker, dat was goed, dat was emotioneel..
Een reactie posten