Er is zomaar een vreemd rijtje van films die ik nog niet gezien heb terwijl ie al de hele wereld over is gegaan. En iedereen er al een mening over heeft. Deze is bijvoorbeeld op onze prachtfilmlocatie meerdere keren verlengd, ik had er alle kans voor om te gaan. Maar t kwam er niet van.
De film draait om George Valentin, het vleesgeworden anachronisme. Groot geworden in de tijd van de stomme film ziet hij plotseling het fenomeen geluidsfilm de overhand nemen. En dat betekent : geen rollen meer. Hij vecht terug , regisseert zelf nog een film in zijn vakgebied maar die flopt , mede doordat ie uitkomt op het exacte moment dat de crisis van 1929 uitbreekt.
De trots van de man gaat hem parten spelen en hij degenereert steeds verder, raakt alles kwijt wat hij heeft. Uiteindelijk moet hij zelfs zn vaste chauffeur ontslaan en blijft hij nog met zijn hondje Uggi en zn drank over.
Dat moet wel mis gaan.
Het gaat van kwaad tot erger, via bank van lening tot brandstichting in eigen huis tot uiteindelijke zelfmoordpoging. Gelukkig is dan de redding nabij: het meisje Peppy Miller die hij de eerste zetjes in het acteervak gaf, is een grote geworden in de gesproken film en zij ontfermt zich over hem.
Boeiend verhaal, ik heb me geen moment verveeld omdat de stilering van de film erg sterk is en omdat er - gek genoeg - door de gekozen vorm van stomme film erg veel van de acteurs gevraagd wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten