Jammer van de overtypering: ik heb heel veel Italiaanse films gezien. In veel van die films zit een overdreven Italiaans typetje: iemand die continu aan het woord is, té druk doet en praat. Omdat die mensen nu eenmaal in het echt voorkomen , óók in Italië. Bij de film van gisteravond ( La prima cosa bella a.k.a. the First Beautiful Thing) zaten er een beetje teveel van die rollen in. Terwijl dat niet nodig was. Het verhaal werd, lopende de film, steeds aangrijpender en dramatischer en ik had achteraf een heel ander gevoel dan in het begin van de film: ik vond m tóch goed, ik vond m tóch indringend. Blijkbaar moet de kijker eerst even door die drukte heen.
Anna is een jonge en onstuimige moeder in een klein Toscaans plaatsje. Haar man ruziet en ruziet, uiteindelijk loopt ze weg met de kinderen. Om in haar brood te voorzien neemt ze kleine filmrollen aan, hetgeen haar direct een dubieuze, want hoerige, naam geeft in haar oude omgeving.
De kinderen worden derhalve heen en weer getrokken tussen haar en haar voormalige familie.
De film start op het moment dat zoonlief door dochterlief gewaarschuwd wordt dat la mamma een hospice betreden heeft wegens haar terminale ziekte. Gaandeweg krijgen we een beeld van het gezin: waarom is de zoon een labiele junk en waarom is de dochter direct blijven plakken aan de eerste liefde, die allang geen liefde meer is?
Zoals gezegd: de som der delen is ruim voldoende, maar je moet af en toe wel even doorbijten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten