Cinema zoals het hoort: mooi in beeld gebracht drama , heftig en confronterend verhaal en een nietsverhullende eerlijkheid en openheid van de actrices. Hier wordt letterlijk het snot voor de ogen gespeeld, ik was fors onder de indruk. Tuurlijk, de film duurt lang (maar wordt nergens langdradig). Tuurlijk, de film is expliciet (maar het overdadige naakt is eerlijk en functioneel).
Dat je hiervan bij vlagen ongemakkelijk in je stoel zit, vind ik alleen maar een aanbeveling. Mijn inziens is deze film een terechte Palm-winnaar geweest , eerder dit jaar.
Adèle is een pronte scholiere die haar leergierigheid ook buiten de klaslokalen toepast. Ze is nieuwsgierig naar de wereld en naar de liefde. Korte flirts met jongens van school , ze doet het wel maar het beklijft niet.
Dat wordt anders als ze op straat de opvallende verschijning Emma ontmoet: blauw geverfd haar, brutaal openlijk lesbisch. Deze ontmoeting kan Adele maar niet uit haar hoofd krijgen. Ze gaat op zoek en jawel, in een van de lokale homobars treft ze Emma.
Dit is het begin van een heftige relatie, die de kijker in al haar facetten voorgeschoteld krijgt. Genegenheid, lust, wellust, groei, ruzie, explosiviteit: alles zit erin.
Zonder het verhaal hier al te veel uit de doeken te doen, wil ik hierbij een applaus verlenen aan de regisseur die de tijd neemt om het verhaal werkelijk schitterend in beeld te brengen. Letterlijk dicht op de huid gefilm, het maakt de confrontatie alleen maar groter en duidelijker. En het kan niet anders of er is een mega-carrière aanstaande voor de ontwapenende Adèle Exarchopoulos: wat een weelderige beauty, wat een acteertalent, wat een moed. Prachtig, hier gaat de filmwereld nog veel lol aan beleven.
U snapt: ik schuif deze titel alvast door mijn groslijst voor de top10 films van dit jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten