Kleine, erg fijne film. Maar daarom niet minder veelzeggend. Het is feelgood met een wrang randje, omdat het heel goed laat zien hoe (religieuze) intolerantie mensenlevens kapot kan maken. Het laat zien dat liefde tussen mensen belangrijker zou moeten zijn dan leefregels.
Ben en George zijn al haast 40 jaar een stel. In het puriteinse Amerika was dat in het begin een probleem maar ze vonden hun weg. De film start als de mannen in het huwelijk treden, wat zoals bekend wereldwijd nog niet heel lang mogelijk is.
Ze haken dus in op de toegenomen tolerantie maar achteraf blijkt dat schijn. Ben is gepensioneerd maar George is nog aan het werk als muziekleraar. Op een katholieke school. Deze school reageert - hoewel met tegenzin - op het herenhuwelijk met de melding dat ze George niet kunnen handhaven als leraar, omdat de bisschop daar bezwaar tegen maakt. Dit houdt in dat de inkomsten van de mannen wegvallen en dat ze hun chique appartement niet langer kunnen handhaven.
Dat an sich is al een pijnlijke keuze, maar het wordt pas echt schrijnend als blijkt dat de heren in hun zoektocht naar onderdak tijdelijk van elkaar gescheiden worden: Ben gaat bij zijn neef en diens gezin logeren, George overnacht de komende tijd bij een bevriend politiekoppel.
Beiden voelen zich daar ter plekke welkom, maar het doet niets af aan hun verlangen om samen te zijn. Bovendien merken ze gaandeweg de pijnlijke overbodigheid van hun aanwezigheid in de andere huishoudens. George moet leven met het feit dat het koppel veel feestvisite over de vloer krijgt, hij komt niet aan zijn rust toe. Het gezin waar Ben logeert, beleeft het precies andersom: geen moment willen ze hem het gevoel geven niet gewenst te zijn maar steeds ervaren dat ze hun eigen ritmes en gewoontes weg moeten stoppen vanwege hun gast.
Ben en George moeten het hebben van telefoongesprekken, korte afspraken waarna ze beiden weer naar hun eigen slaapplekje moeten. Het doet zeer om er naar te kijken, het doet je afvragen waarom in deze wereld zoveel mensen de kans op liefde en samenzijn wordt ontzegd.
Goed gespeeld door twee zeer ervaren acteurs, de pijn en de eenzaamheid is voelbaar voor de kijker.
Met John Lithgow, Alfred Molina en Marisa Tomei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten