Pas achteraf zie ik dat de film eigenlijk bedoeld is als stervehikel voor Kate Beckinsale. Ik had hem opgenomen als Stonehearst Asylum, maar achteraf zoekend op IMDb komt er een andere titel naar voren. Met daarbij een poster waarop de dame prominent in de punt van de V-formatie staat. Zo heb ik de film niet ervaren.
Voor mijn gevoel keek ik naar een Edgar Allen Poe-boekverfilming die ondanks een sterrencast (Ben Kingsley, Michael Caine, David Thewlis, Jim Sturgess, Brendan Gleeson) niet los kwam. De keuze tussen slappe grappen en spannende thrillermomenten werd te moeizaam gemaakt. Waardoor de film geen van twee wordt: komedie noch thriller. Dit ondanks verwoede pogingen.
Het verhaal handelt over de zware psychiatrie aan het eind van de 19e, begin 20e eeuw. We zien den jonge dokter, Edward Newgate aanbellen bij de geisoleerde psychiatrische instelling Stonehearst. Hij komt daar om zijn verse diploma toe te passen, zegt hij, waarbij hij weet dat er bijzondere gevallen gehuisvest worden in dit klassieke " gekkenhuis" . Zijn speciale interesse gaat daarbij uit naar patiente Eliza Graves. Ze is mooi, zeer mooi, ze is begaafd pianiste en communiceert naar behoren, maar volgens de leiding (en volgens de archieven) lijdt ze bijzondere waanbeelden.
Al snel blijkt dat Newgate getuige is van de aftermath van een revolutie: the lunatics have taken over the asylum. In de kelder ontdekt hij cellen vol met voormalige verzorgenden: ze zijn opgesloten door de clienten, die de macht volledig hebben overgenomen en een " nieuwe vorm van psychiatrie" prediken.
Newgate werkt aan de bevrijding van de verzorgers maar meer nog richt hij zich op een vlucht samen met Eliza. Hij blijkt tot over de kruin verliefd op deze bevallige, doch wellicht knettergekke dame. Het plan van Newgate is om alles samen te laten vieren met de aanstaande oud&nieuw-viering. Dan moet hij toeslaan om de totale bevrijding te bereiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten