Best gevaarlijk, als de kritieken en recensies huizenhoog lovend zijn. Dat beïnvloedt voor een deel al de perceptie van de kijker. Het beïnvloedt in ieder geval het zaalbezoek, want het was gisteravond prettig vol op de première-avond. Dat is fijn voor het theater.
Wat de kritieken betreft (Glenn Close zou nu eindelijk in februari haar langverdiende Oscar kunnen ophalen): ze maakt het waar. Meer dan waar. Met een ingetogen personage toch een explosieve zeggingskracht neerzetten, dat is wat ze doet. Minzaam ondergaat ze alle gebeurtenissen, maar wij weten dat het kookt van binnen. En dat is knap.
Close speelt Joan, de vrouw van een succesvol schrijver. We vallen haar gezin binnen op het moment dat manlief Joe een telefoontje krijgt van het Nobelprijs-comité. Die wil graag dat Joe naar Stockholm komt op de felbegeerde literatuurprijs in ontvangst te nemen.
Niemand die de terechte toekenning van die lauwerkrans betwist, maar wij krijgen als kijker middels flashbacks een kans om te zien hoe Joe aan die status gekomen is. En vooral, wat daarin de rol van Joan is geweest. Ze is veel meer dan de muze. Ze is ook de immer steunende vrouw op de achtergrond, de moeder die het gezin draaiende houdt en tegelijkertijd haar man helpt bij het creatieproces. Joe komt er niet goed af in deze film, het is moeilijk om sympathie te kweken voor deze narcistische borrelaar die zich veelvuldig laaft aan de roem en de iets te spannende randgebeurtenissen van het sterrendom. Bovendien is Joe voortdurend in conflict met zijn zoon, die hunkert naar een beetje erkenning van paps.
Tijdens de reis naar Stockholm leren we ook Nathaniel kennen, een literatuurjournalist die er op gebrand is een biografie te schrijven van de succesauteur. Hij pookt op ongenadige wijze in de op spannen staande relatie van het echtpaar. Terwijl Joan kalm en doelmatig de voorbereidingen treft op de ceremonie raakt Joe ver van het padje, daarbij zijn toch al niet zo sterke gezondheid veronachtzamend. Er hangt een catharsis in de lucht.
Met : Glenn Close, Max Irons, Christian Slater, Jonathan Pryce, Annie Starke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten