Films als deze hebben altijd eenzelfde (wonderlijk) effect op mij. Hoewel je - omdat het op ware feiten berust- de uitkomst al weet én je de opbouw van de film redelijk kunt voorspellen, schuif ik toch langzaam richting het puntje van mijn stoel. Spanning en boosheid strijden om mijn aandacht, betrokkenheid bij de acteurs is gegarandeerd. En dat is knap. En dat maakt het dus tóch een goede film, want het gaat uiteindelijk om de emoties die het bij de kijker losmaakt.
2008, Mumbai, India. Vanuit het niets (nou ja, gewoon vanaf zee) komt een georganiseerde groep terroristen aan bij de zoemende wereldstad. Hun plan is goed opgezet - als je het tenminste heel even van hun kant bekijkt - : eerst wat kleine speldenprikken verdeeld over de stad, waardoor de beperkt aanwezige politiemacht verspreid aan de bestrijding moet beginnen. De meeste legertroepen zitten immers in Delhi, dus het kan uren duren voordat het zelfmoorcommando gestoord raken in haar destructieve daden. Een druk treinstation, een goed bezocht toeristisch café ; zij vormen de aanloop naar hun major opus: het Taj Hotel, een enorm hotel met louter steenrijke internationale klanten, moet worden vernietigd, inclusief bezoekers en personeel.
Dat personeel nu, dat blijkt hierin een grotere opponent voor de terroristen dan de politiek uiteindelijk zijn. "Guest is god" is het mantra van de medewerkers en zo handelen zij ook: desnoods stellen ze hun eigen leven in de waagschaal, maar zij zullen alles wat in hun macht ligt proberen om zoveel mogelijk gasten tot de overlevenden te laten horen. Een klein aantal van de gasten wordt uitgelicht in de film, maar vooral kijken we naar de heldenrollen van Arjun , de simpele gerant die meer dan honderd mensen weet weg te sluizen naar veiliger havens, en de fantastisch gedreven inzet van Oberoi, de chef-kok die een grote groep gasten via de keukens en de diensttrappen in de chique én afsluitbare toplounge weet te krijgen vanwaar ze een safe-haven hebben die hen de tijd moet geven om te wachten op leger en politie.
Zoals gezegd: uiteraard is een deel van de film volgens formule gemaakt (inclusief de harde én de softe dader) , maar dat deed bij mij allemaal geen afbreuk. Natuurlijk ga ik niet zeggen dat ik heb genoten, maar ik zeg wél dat ik het een goede film vind.
Met: Dev Patel, Armie Hammer, Anupam Kher, Nazanin Boniadi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten