Hoewel feitelijk een eco-natuurdocumentaire kijkt de film weg als een thriller. Schitterend geschoten (niet zo gek als je bedenkt dat John Chester al cameraman voor natuurfilms was voordat hij aan dit avontuur begon). Spannend opgebouwd ook, al snel word je in het verhaal gezogen. En dat is knap, want het is hún verhaal, het is hún leven.
Zelden waren documentaires zo onderhoudend, zelden waren natuurfilms zo invoelend en catchy. Uitstekende documentaire derhalve; ik raad iedereen aan die ook maar iets met groen, natuur, eco, dieren of met levensveranderende keuzes heeft om deze docu te gaan zien.
Het verhaal? Da's simpel. Zij , Molly, maakt een internet-kookprogramma en hij, John, is cameraman. Wanneer hij door zijn werk geconfronteerd wordt met het fenomeen asielhonden wordt zijn hart week en neemt hij er een mee naar huis. Dat kan natuurlijk niet in die flat, uitzetting dreigt en ze besluiten radicaal te vertrekken: weg uit de stad. Zij wilde altijd al groente verbouwen, hij was natuur- en dierenliefhebber. De oplossing ligt in een groot stuk land een uur verderop, middenin het dorre en dode stuk van California. Zeker , er valt wat van te maken, maar daar gaat een boel geld en nog veel meer energie n verloren. De strijd lijkt zinloos: hoe krijgen ze ooit die grond weer levend? Ze schakelen een eco-goeroe in. Deze meneer Alan York heeft radicaal traditionele opvattingen maar hij overtuigt het stel om het gevecht met de natuur aan te gaan. Wat volgt: veel vallen, heel veel vallen. Maar gelukkig ook minstens zo veel opstaan. Voor de kijker is het leerzaam en louterend, vooral omdat bewezen wordt dat logica kan helpen in het omgaan met natuurlijke vijanden. Er wordt aangetoond hoe moeilijk het is om zuiver in de leer te blijven, er komt een catharsis, maar er komt loutering, heel veel loutering. Apricot Lane Farm is een pareltje in de wereld.
Met : John Chester, Molly Chester,
1 opmerking:
Een reactie posten