Het was weer de eerste keer, post-corona. Een film uit het reguliere aanbod, in de zaal. Geen digitale aankoop voor op de bank, nee, gewoon bij de kassa een kaartje halen, de koele zaal binnenlopen en op een van de vooraf aangewezen plekken gaan zitten. U kunt zich niet voorstellen hoe blij dit me maakte. Elke film zou goed geweest zijn, maar ik koos voor de gloednieuwe Dolan.
Xavier Dolan's talent is jaloersmakend. De man is 31 maar speelde al in 25 films en regisseerde er zelfs al 10. En niet de minste : "J'ai tué ma mere", "Les amours imaginaires" en vooral het spraakmakende "Mommy". Dolan kiest nooit voor de makkelijke weg, er wordt wat van de filmkijker gevraagd. Zo ook bij deze. Als een vriendengroep met elkaar een huisje betrekt voor een feestweekend, dan ben je als filmkijker op je hoede: dan gaan we onderhuids.
Maxime rijdt de vele kilometers naar het vakantieadres in zijn eentje. Hij heeft net zijn moeder verzorgd, zonder zijn hulp zou zij allang weer zijn teruggevallen in haar verslaving. De verhouding met zijn moeder is geen fijne, maar Maxime is een keurige en zachtaardige jongen die vanuit een plichtsgetrouwe mentaliteit toch maar mooi de boodschappen haalt en het eten verzorgt. Als hij straks voor twee jaar naar Australië vertrekt, regelt hij zelfs vervangende hulp, hij draagt zijn verantwoordelijkheden.
Matthias is aan de andere kant van de sociale ladder beland: een succesvol advocaat, een aanstaande promotie tot partner van het bureau, mooi huis en een liefhebbende partner. De verschillen tussen de twee kunnen bijna niet groter zijn, terwijl ze vroeger alles samen deden en deelden.
Op het vriendenweekend belanden de twee in een ongemakkelijke situatie : een daar aanwezige filmstudent wil scenes opnemen voor een korte film. Maxime meldt zich spontaan aan , maar Matthias peinst er niet over. Wanneer hij die avond een weddenschap verliest, moet hij alsnog meespelen. Er volgt een scene die hun beide levens op de schop zal gooien: ze moeten een kusscene spelen.
Niets aan de hand zegt u. Vrienden onder elkaar, jeugdvrienden zelfs, die kunnen wel wat van elkaar hebben. Zo lijkt het ook te gaan, aanvankelijk, maar in de dagen die volgen blijken voor beiden veel zekerheden te wankelen. Wat zegt het eigenlijk: dat ongemak dat ze voelden? Wat zegt het dat het achteraf niet eens onprettig was? Wat zegt het eigenlijk dat twee zulke goede vrienden eigenlijk toch zulke onbekenden voor elkaar kunnen zijn? En welke rol speelt het aanstaande afscheid hierin?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten