Het is een genre op zich, de films waarin de hoofdpersoon wakker wordt en een heel andere persoon is dan ie voor het in slaap vallen was (of dacht te zijn). Deze film speelt daar op een leuke manier mee: onze hoofdpersoon pakt zijn problematiek echt op om er mee aan het werk te gaan.
Gisteren immers, toen was onze Raphaël nog keurig samenwonend met de fraaie Olivia. Toegegeven, de van de romantiek knetterende start van hun relatie waren ze al voorbij en hij was de laatste tijd voornamelijk met zijn (succesvolle) schrijverswerk bezig maar verder leek hij het toch aardig voor elkaar te hebben.
Vandaag is echter alles anders: hij is helemaal niet die succesvolle schrijver, hij is een literatuurleraar op een middelbare school. Geen van de kinderen blijkt zijn boeken te kennen, het lijkt alsof die helemaal niet geschreven zijn. Zijn jeugdvriend kijkt hem verbaasd aan als Raphaël zegt dat ie eigenlijk iemand anders is. "Ga weg, we kennen elkaar al twintig jaar en jij bent echt niet wat jij nu beschrijft".
Het allerergste is nog dat hij posters in de stad voorbij ziet komen van een optreden van de succesvolle concertpianiste Olivia. Maar dat..dat is toch zíjn Olivia? Hij begeeft zich naar de concerthal, krijgt ook keurig een fanfoto uitgereikt, ze wil hem desnoods wel voor hem signeren. Maar herkenning? Nee, dat niet.
Raphaél moet iets bedenken: hoe krijgt hij haar terug, hoe komt hij weer bij haar in het vizier? En wat moet hij met dat schrift in zijn la, waar later al die succesvolle en verfilmde boeken toch uit voortkwamen? Tom Poes, verzin een list.
Met : Francois Civil, Josephine Japy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten