Het veel te weinig gebruikte woord "schrijnend" is het eerste dat bij mij opkomt. Deze film schrijnt, deze film duwt op pijnlijke plekken en poert in wondjes. Hoe lang geleden ook, mensen die een scheiding hebben meegemaakt , zullen in deze film ongetwijfeld enkele herkenningspunten zien.
Of dat nu is in de onophoudelijke ruzies, in de daaaropvolgende lijmpogingen, in het ongemak of in de tweestrijd tussen logica en gevoel. Het is hoe dan ook geen léúke film, dat meld ik vooraf.
De koek is op voor Marie en Boris. 15 jaar huwelijk en twee kinderen verder zijn de verschillen tussen de twee te groot om nog bij elkaar te kunnen blijven. Ook de vaak toegepaste regel dat men "voor de kinderen" bij elkaar blijft, is al gesneuveld. Er komt een breuk aan, ontegenzeggelijk.
Er is echter een probleem: Boris heeft geen werk en derhalve geen geld om iets voor zichzelf te gaan vinden. Daardoor moet het stel noodgedwongen met elkaar blijven samenleven, terwijl de breuk overduidelijk is. Boris vertoeft in het kantoortje en spendeert zijn dagen zo veel mogelijk buiten de deur, totdat het "zijn" dagen zijn en Marie dus op haar beurt bij familie en vrienden moet gaan logeren.
Hoewel de meeste gesprekken op verwijtende en zelfs ruziënde toon gaan, zijn er ook momenten van overleg en begrip, ze begrijpen dat ze dat aan de kinderen verplicht zijn. Juist die momenten geven Boris dan weer hoop dat er iets te lijmen valt, maar Marie is de brug allang over.
De film vraagt veel van de acteurs, maar ook van de kijker. Ik kon er wel wat mee.
Met : Bérenice BéjoeBérénice Bejo , Cédric Kahn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten