Youth - Paolo Sorrentino

Youth op IMDb
Het contrast kon niet groter zijn. Schreef ik hieronder over een drukke, overgehypte, snelle film, vanmorgen zag ik in de voorpremière de film die in reclametermen wordt aangekondigd als "de opvolger van La Grande Bellezza". Nou, "Youth" is weliswaar van dezelfde maker, maar zo goed als LGB is ie niet. Echter: het is wél een film waarvoor je naar de bioscoop gaat. Sterker nog: eigenlijk is het een film die je alleen op groot doek moet zien. Alleen dan komt de overstelpende beeldkracht van deze regisseur tot zijn recht.
Want dat is wat Youth is: een fantastische, overweldigende film die je doet beseffen waarom je eigenlijk films kijkt. Vanwege het script, dat simpel doch doeltreffend is. Vanwege het onweerstaanbare acteerwerk (Michael Caine glorieert, Paul Dano is opnieuw een fijne zonderling, Rachel Weisz komt goed over en Harvey Keitel is opnieuw een mannetje met een joyeuze levensvisie). Vanwege de casting: een parade aan bizarre types schuiven aan je oog voorbij, van overrompelende schoonheden tot verrimpelde oudheden. Maar eerst en vooral: vanwege het beeld. Sorrentino heerst. Net als in LGB is de cameravoering verbluffend en moet je in alle hoeken van het doek kijken om alles in je op te nemen. De locatie- een kuuroord in de Zwitserse bergen - leent zich al voor prachtige beelden, maar de choreografie van de figuranten en de acteurs zijn van een ongelooflijke schoonheid.
Ik weet dat je met een film als deze de Hollywood-liefhebber geen plezier doet, daarvoor is het te onsamenhangend en bij vlagen te weird (wat doet die rare Maradona-figuur nou de hele tijd in dat hotel), maar de volger van Europese cinema , die hoort hier wat mee te kunnen. Het is niet snel, het is ook geen wereldschokkend verhaal, maar het is film. 100 procent film. Ik hartje dat.

Michael Caine speelt een oude componist die zijn laatste dagen slijt. Hij krijgt het verwijt passief en pathetisch te zijn, hij weigert eigenlijk elk aanbod en zit te wachten op , ja op wat eigenlijk. Zijn vriend (Harvey Keitel) doet tenminste nog zijn best nog een project op poten te zetten, maar Caine is lusteloos. Omringd door verzorgenden, verwend door masseuses en doktoren mijmert hij over de jaren dat zijn vrouw zijn muze was en hij tot zeer eigenwijze en eigentijdse creativiteit werd gedreven. Dat is allemaal ver voorbij: de vrienden beseffen dat ze met enige jaloezie dienen te kijken naar de jeugd, naar de mooie mensen die hen omringen. Ze lijken niet meer tot een laatste kunststukje in staat. Emotie is verwerpelijk, zeggen ze tegen elkaar. Maar emotie is alles wat ze nog hebben.

Elk verder woord van uitleg is teveel. Ik kan precies uittekenen wie in mijn vriendenkring deze film moet gaan zien en ook wie het artistieke quatsch zal vinden. Maar ik heb hem binnen. Ik genoot.