Het boek las als een , nou ja, als een trein. Da's raar om te zeggen als je het eigenlijk over een roadtrip-verhaal hebt. Het triggerde me voldoende om de film - op de premièreavond- te gaan bekijken.
Welnu: er is veel mis met de film. Maar er gaan gelukkig ook wel dingen goed, soms valt het allemaal even op zijn plek.
De gezochte humor is pijnlijk niet-grappig. Dat is het voornaamste dat opvalt. Of dat nou komt door de miscasting van Fedja van Huet in een tragikomische rol, ik weet het niet. Of het nou komt door die karikaturale Belg die er in is geboetseerd, ik weet het niet. Maar als geheel heeft de film niet de dynamiek en de overtuigende anti-sfeer die in het boek juist wel zit.
Twee hele grote pluspunten en een enkel kleintje, dat ook: ten eerste speelt de country-muziek in deze film een schitterende rol, waarbij vooral de teksten steeds illustratief zijn voor bevestiging van waar je naar zit te kijken. Daarnaast is Frank Lammers ongewoon goed op dreef. Hij is een zuipschuit, een wandelende schoorsteen, een onaangepaste asociaal met een bijzonder groot hart. Dat helpt. En, wat ik zelf een leuke vondst vond, was de titelrol aan het begin van de film. Dat maakte de film vanaf het begin al even hip.
Het verhaal is simpel: schrijver met writer's block wordt gebeld door een oude vriend. Die vraagt hem - thrillerschrijver zijnde- een mysterie op te lossen van een verdwenen zwager. De schrijver twijfelt, maar met hulp van zijn gebruikelijke hoofdpersonage durft hij het wel. Zo lopen feit en fictie continu door elkaar heen. Ze weten dat de man in Hamburg zit, in de Sankt Pauli-wijk. Dat is spekkie naar het bekkie van J. Kessels, het boekpersonage. Die verwacht dat daar veel te zuipen en te hoeren en te snoeren en te roken valt. En in de tussentijd vinden ze vast die verdwenen zwager wel.
Ondertussen hoopt de schrijver op een hereniging met zijn jeugdliefde, want dat blijkt dan weer de zus te zijn van de opdrachtgever. Zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten