Ijzersterk, zeg ik.. En dat zeg ik ondanks dat het verhaal voor de hand lijkt te liggen. Het sterke zit hem in de oplopende empathie die je krijgt met de personen in dit verhaal. Gek genoeg ga je zelf mee in de diverse wendingen: het ene moment heeft partij A een punt, het andere moment ga je toch echt met partij B mee.
Die betrokkenheid wordt simpelweg bereikt doordat de film een duivels moreel dilemma behandelt: wraak. Pure wraak.
Luc Segers is een man die alles heeft. En al heel vroeg in de film: een man die alles had. Bij een gruwelijk geweldsincident verliest hij zelf het bewustzijn, maar erger nog: hij verliest zijn vrouw die slachtoffer is van het geweld en hij verliest zijn dochtertje die richting papa en mama snellend verongelukt.
Als hij na enige tijd uit coma ontwaakt, is zijn wereld omgeturnd: weg gezin, weg ook de promotiekansen omdat zijn baas ziet dat met de komst van het verdriet gelijk ook de ambitie voor het werk verdwenen is. Nog erger wordt het ongelukkig gevoel als de dader van het geweld door een vormfout moet worden vrijgelaten.
Luc doet wat vele anderen denken te gaan doen: hij neemt wraak en draagt de consequenties. Hij belandt in de cel, maar de publieke opinie in het land vindt hem een held. En dat is nu net wat de magistratuur niet kan gebruiken: het mag geen oog-om-oog worden in België.
De rechtszaak wordt een media-circus. En het kan nog alle kanten op met het vonnis.
Boeiend verfilmd, sterk gespeeld door o.a. Koen de Brauw en Johan Leysen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten