Natuurlijk moet je als regisseur achter je eigen product blijven staan, maar hij dacht toch niet serieus dat deze titel kans maakte op "beste Nederlandse film van het jaar"? Daarvoor is het te veel gedrocht en te veel cliché. Toch moet ik ook toegeven dat ik me bij een deel van de film wel betrokken voelde.
Dat was niet het amateuristische deel van de zeeslagen met de van boven gefilmde badkuipjes en digitale vermenigvuldiging. Dat was ook niet bij de uiteindelijke gevechten die op een onthutsend slechte doch consistente wijze werden weergegeven. Dat kan namelijk een keuze van de regisseur zijn om zich te richten op een bepaald publiek die zoiets dan weer wél sensationeel vinden.
Nee, ik zelf vond het belangrijkste deel van de film de loyaliteitsvraag. De periode waarin dit speelt was ook een onzekere voor ons vaderland. Er was de opkomst van de Oranjes en er was (toen nog wel) een sterke republikeinse groepering. Landen veranderden nog wel eens van eigenaar, om ons landje werd fijn geduelleerd door de Engelsen en de Fransen.
De Ruyter zit daar tussenin. Die voelt zich in de eerste plaats Nederlander, pas daarna staat hij meer aan de kant van de raadspensionaris De Witt (ja die!) dan aan die van de prins, de latere stadhouder, Willem III.
Naarmate het land een omwenteling beleeft en zijn opdrachtgevers de gebroeders de Witt worden gelyncht door de toenmalige PVV, komt de Ruyter meer in conflict. Hij kan niet meer de neutraliteit handhaven die zijn admiraalsfunctie verlangt en wordt gedwongen keuzes te maken. Die vallen niet allemaal in zijn voordeel uit.
Dit stukje staatsinrichting was voor mij het sterke deel van de ellenlange film. Ik heb dus niet voor niets de rit uitgezeten. Geen goede film, wellicht wel voor elk wat wils.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten