Deur in huis, KLABAM : wat een prachtige film. Een intiem en sfeervol portret van getroubleerde tijden. Het kán, het is effectief. Natuurlijk kun je klagen over een nauwelijks uitgewerkt script, we kijken naar een compact verhaal. Maar de vrolijkheid die steeds maar weer botst met de ernst , de rauwe realiteit die steeds weer wringt met de hoop die de mensen uitstralen: het is van een ongekende schoonheid in deze film. Uitstekende hoofdrolspelers, maar de ongenoemde hoofdrolspeler is toch echt de muziek. Wat wordt die passend ingezet , wat een uitstekende match tussen sfeer in beeld en sfeer in klank.
Ik schat in dat dit een echte "twee kampen" film is: je vindt het niks of je vindt het prachtig.
We schakelen terug naar eind jaren 60, de arbeidersstad Belfast staat onder spanning. De altijd aanwezige religieuze bewijsdrang komt tot een hoogtepunt als protestantse activisten de huizen van katholieken in hun wijk komen belegeren. Rellen, vernieling, agressie, haat zelfs. Als de rookwolken zijn opgetrokken, kijken de bewoners elkaar nog eens aan: al die jaren knus en sociaal met elkaar samengeleefd en nu moet ik opeens een hekel aan mijn buurman hebben? Het is voor velen een onmogelijke opgave, want aan de buitenkant is niet te zien of de mensen katholiek of protestant zijn.
Buddy , een olijk jochie van een jaar of tien, raakt hiermee zijn grootste speelterrein kwijt: altijd is hij op straat te vinden om riddertje te spelen of een potje te voetballen. Ineens moet ie om zich heen kijken, ineens moet hij zich afvragen of zijn heimelijke verliefheid op dat katholieke meisje uit zijn klas nog wel passend is. Buddy moet al zijn grote dromen aanpassen, er is een nieuwe werkelijkheid.
Thuis is het ook al geen feest, want Buddy groeit op in relatieve armoede. Moeder heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen, vader is steeds lang van huis om te werken in Engeland. Om die reden is Buddy veel in het huis van opa en oma te vinden, waar alles draait om de liefde. Opa en oma stralen een warmte uit waar iedereen zich aan kan laven: naar elkaar, naar hun kinderen, naar hun kleinkinderen en vooral ook naar hun stad, hun Belfast.
Terwijl iedereen hoofdschuddend tussen de ongemakken heen laveert, komt vader thuis met een schokkende vraag: zou moeder, zouden de jongens willen overwegen om naar Engeland te verhuizen als vader daar een goede baan lijkt te krijgen, waar een huis met een tuintje bij in zit? Het zou bovendien goed zijn voor de kinderen om uit deze gevaarlijke periode weg te trekken uit de wijk.
Klinkt allemaal lekker, denkt Buddy, maar Engeland is geen Belfast. Wat kan hij doen, hoe maakt hij iedereen duidelijk dat hij hier nog veel te doen heeft, dat ie niet zomaar alles en iedereen kan achterlaten?
Met: Jude Hill, Catriona Balfe, Jamie Dornan, Judi Dench, Ciaran Hinds
Geen opmerkingen:
Een reactie posten