Nooit, nee nooit is het bekijken van een Kaurismäki een makkelijke ervaring. Altijd wringt er iets, altijd zit er een "onderhuidsje" in de gortdroge manier van presenteren.
Ook in zijn laatste film is dat het geval: is dat het bewuste toneelmatige acteren? is het dat opgelepelde Frans, dat duidelijk niet bij alle acteurs de moedertaal blijkt te zijn? Is het dat eigenlijk doodsaaie wandelen door een meer dan voorspelbaar verhaal?
Zegt u het maar. Hoe het ook zij, de film beklijft ondanks alle bovenstaande bezwaren. Gewoon een oprechte rolprent over een simpele man die goed wil doen en goed wil zijn. Veel meer dan dat is t niet.
Eenvoudige schoenpoetser wordt in de havenstad Le Havre (juist ja, aan de Franse kust dus doorvoerplaats voor vluchtelingen die naar Engeland willen) geconfronteerd met bot politieoptreden die op zoek zijn naar een minderjarige vluchteling.
Omdat zijn vrouw (in wie we de oorspronkelijke Match Factory Girl van een eerdere Kaurismäki herkennen)op dat moment toch in het ziekenhuis ligt, neemt hij de jongen in huis en zorgt voor hem. De ganse buurt helpt mee, van bakker tot groenteman.
Terwijl het net van zoekende politie-agenten zich steeds nauwer sluit om de schoenenman, zoekt hij een manier (en geld) om de jongen richting zijn familie in Londen te helpen.
Eenvoudig, dat is eigenlijk het toverwoord van deze film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten