Wervelende documentaire over de monumentale muziekzaal in Harlem, New York. Muziekzalen heb je natuurlijk overal, maar er zijn er waar geschiedenis wordt geschreven. The Apollo is er zo een. Al sinds midden jaren 30 is het de plek waar Afro-Amerikaanse artiesten een podium krijgen. Heel lang is dat uitzonderlijk geweest, omdat in grote delen van het land de rassenscheiding strikt doorgevoerd werd. Gekleurde artiesten verbleven in gekleurde-artiestenhotels, gekleurde artiesten stonden slechts zelden op een podium met de meer gearriveerde en geaccepteerde blanke artiesten.
Dát is dan ook het grote verhaal van dit venue. Denk je het belang in van Paradiso voor Nederland , maar dan een keer of 50 meer en zwaarder. Elke woensdag is het "Amateur night" (nog steeds), dé kans voor beginnende artiesten om zich te tonen aan een kritisch publiek. Je moet wat kunnen hebben , "booing" is een belangrijke bezigheid van de luidruchtige zaal. Maar áls het je lukt om ze te winnen, ligt er ook een wereld voor je open.
Ga maar na, wie heeft er niet gestaan? Van Billy Holiday en Ella Fitzgerald in de jaren 30 en 40, via Louis Armstrong en Nat King Cole in de jaren 50 naar de complete soul- en motown- scene: vooral Aretha Franklin en James Brown waren er huisartiest, maar ook Stevie Wonder, Smokey Robinson en The Supremes traden vaak op.
Meerdere malen is het theater in zijn bestaan bedreigd, vooral de opkomst van grotere zalen nekte de financiële huishouding van the Apollo. Maar telkens bleek het bewustzijn van de muziekscene én van de burgergemeente te groot: deze zaal moet gered, deze zaal moet blijven. De laatste jaren sprankelt het weer. Sinds de komst van de hiphop is er een totaal nieuwe scene ontstaan, waarin Afro-Americans zich herkennen, waarin ze zichzelf kunnen verliezen. Public Enemy, Common, Pharrell en Doug E. Fresh , dat zijn de grote namen van de laatste decennia. Voeg daarbij de nog steeds voortdurende politisering van "black awareness" (we volgen de voorbereidingen van een toneelstuk over zwarte slachtoffers van politiegeweld) en je snapt dat de plek té belangrijk is om te sluiten. Het is een bedevaartsoord, het is een schuilplek, het is een etalage, het is een zeepkist.
Lekkere docu, afgelopen jaar ook op IDFA te zien, ik zag hem via HBO. Voor de liefhebber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten