Het kan dus wel: een politieke boodschap verkondigen in een film én onderhoudend zijn. Leerzaam en grappig. En, nog beter, historisch verantwoord en vermakelijk.
Pride vertelt het waargebeurde (!) verhaal van een jonge groep Londense homorechten-activisten. we schrijven 1984. Er bestond al een gay pride (ja heus, in Roaring London al wel) en zoals altijd heb je de mensen die het van de feestelijke kant bekijken en diegenen die er wat serieuzer en activistischer mee omgaan. Zo ook hier.
Ze zien parallellen tussen hun strijd en die van de stakende mijnwerkers, het heetste hangijzer van Engeland in die jaren. Die miners zijn al een tijd in staking tegen de sluiting van hun werk door beestmens Thatcher. De gays beginnen LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners). Ze zamelen geld in en van het een komt het ander. Op een gegeven moment komt er contact met een mijndorp in Wales, waar ze op een dag het dorpshuis komen bezoeken om hun steun uit te spreken en geld te overhandigen. U begrijpt, daar zitten veel van die stoere mannen, van die machotypes, helemaal niet op te wachten. "Geld oke, maar voor de rest blijf je met je poten van me af" .
Langzamerhand ontstaat er bij een klein deel van het dorp sympathie, nu moeten ze alleen hun aarzelende dorpsgenoten nog overtuigen.
Op overtuigende en bij vlagen hilarische wijze volgen we de ontwikkelingen, van sterk dramatisch tot vrolijkmakend gezellig. We kennen uit de geschiedenis de uitkomst van de mijnstaking, maar dit is er wel een bijzonder (fijn) verhaal bij. En - ook al heus waar in die tijd- Billy Bragg sluit af met een strijdlied voor de vakbond. Ik genoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten