Ik ben niet per se tegen Nederlandse romkoms, maar ik heb wel een bezwaar: waarom zit er zo weinig avontuur in? Waarom kun je het verloop van de film zo vaak al voorspellen (in dit geval zelfs al vanaf het vernemen van de titel van de film)? Ook bij deze prijswinnende film (awardwinning op de Nederlandse Filmdagen) is dat het geval. En dat is jammer, want er zitten genoeg kansen in om van specifieke ingrediënten een kruidiger product te maken.
In deze film gaat het bijvoorbeeld niet alleen maar om detikkende klok die de 39-jarige succesvolle hartchirurg Monique (Mo. Ja, Mo noemen ze haar) om haar heen heeft hangen. Haar werk is haar alles, haar jeugdvriendje heeft ze er al voor moeten loslaten en de huidige losse flodder die ze haar bed in sleept , is niet van plan zijn vrouw ooit te verlaten.
Een uitkomst is het wanneer een jonge - goed uitziende- kunstenaar bij haar aanbelt met de vraag of hij de leegstaande ruimte onder haar apparatement mag huren als atelier. U snapt: die vent doet Mo's eierstokken tegen elkaar aan rammelen. Maar helaas, deze Max blijkt wel geïnteresseerd in vriendschap, maar verder niks. Hij vindt mannen veel interessanter, hij scoort er lustig op los.
Lichtpuntje in deze verhouding is dat Max eigenlijk heel graag vader wil worden, hij zoekt een vrouw die met hem een kind op de wereld wil zetten, no strings attached behalve de gedeelde en gezamenlijke opvoeding.
Diverse sidelines in de film bieden kansen om voor leven in de brouwerij te zorgen (de rondflirtende zus die plots zwanger blijkt, de (drinke)broer die zich afzet tegen hun autoritaire vader, de vergelijking met de succesvolle carrière van haar vader, de multiraciale component, de LHBTI-component: het zit er allemaal in , in deze tolerante film. Het is dan ook helemaal niet vervelend om te kijken, maar het had 'spannender" gemogen, er had meer ingezeten. En dat ondanks een script van Eddy Terstall.
Met: Lies Visschedijk, Waldemar Torenstra, Eva van deWijdeven, Gerard Cox
Geen opmerkingen:
Een reactie posten