Nummer en noemer #2

Vannacht kwam het bij me op: hier moet ik over bloggen. Waarover?

THE FEELIES- CRAZY RHYTMS

Vannacht draaide ik in mijn heemknijp sinds jaar en dag, cafeetje Swaf. Thematische avond was het, in het teken van "liefde & haat". Twas al bijna kwart voor vier toen ik 'Loveless love" van the Feelies opzette.
Manman, wat een ritme. Ongelooflijk opzwepend, ook na meer dan 25 jaar. Alleen kroegbaas Nico herkende het, maar goedkeuring was ook bij andere nog aanwezigen te bespeuren.
Gedachten dwaalden af naar 1978/79. Toen stond ik ook al plaatjes te draaien, in het locale jongerencentrum in mijn geboortestek. Op een gegeven moment had ik de euvele moed om daar the Feelies op te zetten, het hypertense nummer "The boy with the perpetual nervousness". Wervershoof, meer gewend aan Zappa dan aan new wave, keek me verontwaardigd aan. Op een paar mensen na dan.
Precies die paar mensen die ik eind jaren 80, zeg maar tien jaar later, tegenkwam bij het eerste(!) concert dat de band in Nederland kwam geven. In cultkringen hadden ze plots wat following gekregen, hun muziek werd ineens gebruikt voor de soundtrack van een film waarvank de titel niet meer boven water krijg; daarom dachten de heren Mercer en Million dat het toch nog opportuun was eens naar europa te komen.
Een select publiek genoot van een weergaloos goed, weergaloos virtuoos en exemplarisch ritme-concert.
En nu, weer 17 jaar daarna, ben ik opnieuw weer helemaal kapot van die plaat, zodra ik een gelegenheid krijg om m te draaien.
Ligt/licht gevoelig, die Feelies..